Welcome in Africa..
Door: Janouk
Blijf op de hoogte en volg Janouk
10 Februari 2014 | Tanzania, Zanzibar
Goodbye Nederland, hello Africa!
Mijn avontuur is nu echt begonnen! Op 7 februari heb ik bepakt en bezakt ons kikkerlandje verlaten. Na een toch wel moeilijk afscheid zijn Ruby en ik om 20.00u vanaf Brussel met Ethiopian Airlines opgestegen. De eerste vlucht was goed te doen. Alle bagage mocht mee en ook van het zware overgewicht in onze handbagage is niks gezegd.. Na een uurtje gevlogen te hebben, maakte het vliegtuig een tussenstop om te tanken in Parijs. Hier raakten we aan de praat met een man die voor ons zat. Hij reisde erg veel en was ook op Zanzibar geweest. Hij vond het een prachtig eiland en gaf ons nog wat leuke tips om te zien/doen. Ondertussen steeg het vliegtuig alweer op richting Ethiopië. Na ongeveer 8 uurtjes kwamen we aan op Addis Ababa. Dit vliegveld was een schilderij op zich. Het bestond uit een elle lange gang met aan weerszijden zit- en ligstoelen. Overal lagen afrikanen languit, ongegeneerd te slapen met tassen overal. Er waren wat winkels en ‘zogenaamde’ restaurants met plastic kuipstoelen die eruit zagen als de dönertent Alanya in Roosendaal. In het midden van die elle lange gang stond een gigantische rij met mensen. Ruby en ik liepen niets vermoedend richting Gate 1, zoals aangegeven op de borden. Uiteindelijk kwamen we erachter dat die rij met mensen, de rij was om door de douane te gaan. Gezien het feit dat we maar 3 uur overstaptijd hadden, ontstond er toch langzamerhand stress bij ons. We hebben uiteindelijk een uur in de rij gestaan. Bij de douane moesten we zelfs onze schoenen uitdoen voor we door de ‘poortjes’ mochten, een vreemde gewaarwording. Om 10.45u vlogen we verder naar Dar ‘es Salaam. Eenmaal geland was het zaak om zo snel mogelijk ons richting de uitgang te begeven, zodat we de laatste boot nog konden halen. Helaas ging dit iets minder soepel dan verwacht. Het visum was een ongelooflijk gedoe. We kwamen in een ruimte waar lange tafels stonden met bakjes. Het was daar ongelooflijk druk. Hierin zaten papieren en kaartjes. Deze moest je invullen maar dit was heel erg onduidelijk. Toen we het vroegen aan de mevrouw achter de balie, stuurde die ons, al telefonerend door naar een man met immigratie op zijn rug. Deze begreep onze vraag niet en het enige wat hij schreeuwde was; fill in, fill in. We hebben het toen maar aan iemand anders gevraagd die het papier naast ons stond in te vullen. Ingevuld liepen we door met het papier en kaartje. Deze werd uit onze handen gerukt door iemand van de immigratiedienst. Hij wilde ons paspoort hebben en 50 dollar. Hierna verdween hij met ons geld én paspoort naar een loket. Wij stonden vol verbijstering te kijken wat er allemaal gebeurde en waar hij met ons paspoort naar toe ging. Na een minuut of 15 werd er een rijtje namen voorgelezen en moest je wachten tot je naam geroepen werd. Godzijdank hadden we het blaadje, op de gok, toch goed ingevuld en kregen we ons paspoort terug mét visum. Bij de paspoortcontrole moesten we al onze vingers op een soort van scanner leggen. Hier werd alleen maar 'fingers' geschreeuwd. Ook werd er een pasfoto gemaakt. Waarvoor dit allemaal was, geen idee?! Gelukkig lag onze bagage al naast de band en konden we ons snel naar de uitgang begeven. Buiten was het inmiddels 32 graden en super benauwd. We werden opgewacht door onze taxidriver Karim die ons naar de boot zou brengen. De rit richting de haven was een ervaring op zich. Ik dacht dat het verkeer in Sri Lanka gevaarlijk was, maar Afrika overtreft dit echt. Overal zigzaggen auto’s, brommers, fietsers, voetgangers tussendoor. Niemand houdt de stoplichten aan en steekt over wanneer hij/zij wil. Tussen de auto’s worden allerlei dingen verkocht; van fruit tot tomtom-houders. Echt heel bizar. Karim dacht dat we de boot niet meer gingen halen omdat het verkeer in Dar ‘es Salaam echt rampzalig is. Al snel hadden we door wat hij hiermee bedoelde. Om de 5 meter staat alles muurvast. Bussen vol mensen gaan toeteren en inhalen door een berm met alleen maar zand. Ondanks dat we in stress zaten over het halen van de boot, konden we ook wel weer heel hard lachen om de taferelen die zich buiten afspeelden. Vlak voor de haven was de weg opengebroken en konden we niet verder rijden. De tijd begon intussen echt te dringen dus wij vroegen of we niet konden lopen. Dit was een betere optie en dus parkeerde Karim de auto. Nog voor we uitgestapt waren, hadden zich al een stuk of 6 Afrikaanse jongens om ons heen verzameld en begonnen in het Swalihi te schreeuwen dat we op moesten schieten omdat we nog maar 5 minuten tickets konden kopen. Onze chauffeur begon te rennen en schreeuwde dat we moesten volgen. We moesten dwars door een enorme zandbak met allerlei losse stenen. Het zweet gutste ondertussen over m’n hele lichaam. Gelukkig hadden we nog net op tijd tickets, first class. We dachten dat de paniek nu over zou zijn, maar de boot zou binnen 5 minuten vertrekken en onze bagage lag nog in de auto. Dus, weer terug door de zandbak met stenen richting de auto. Snel onze spullen uit de auto en richting boot. Iedereen wilde onze spullen dragen, uiteraard tegen betaling. Wat ging hebben we zelf gedragen, de rest werd zowat uit onze handen gerukt. Opnieuw door de zandbak, nu met backpack van 23 kilo op je nek en een trolley van zeker 14 kilo. Niet echt een succes. Bij de haven moesten we nog een keer door de douane met alle spullen. Als een soort VIP werden we naar de eerste klas ruimte gebracht. Iedereen moest aan de kant voor ons. Toen voelde ik me wel even een typische westerse toerist met money.. Helemaal uitgeput en bezweet ploften we in de stoelen. Men, wat waren wij blij dat we die boot gehaald hadden! Na twee uurtjes varen kwamen we aan op Zanzibar. Na een paar Afrikanen afgewimpeld te hebben, kwamen we opnieuw bij een kantoor waar een papier voor een visum moesten invullen. Het enige wat ik op dat moment was; nooo, daar gaan we weer.. Gelukkig kregen we enkel een stempel in ons paspoort en mochten we doorlopen. Hier stonden Emanuel en Angela op ons te wachten met onze namen op een papiertje. Zij werken beide voor het project en zijn onze begeleiders. Met een busje werden we naar ons verblijf gebracht. Hier kwamen we uiteindelijk om 19.30u aan. Marieke en Mirthe, 2 klasgenootjes die ook deze stage gaan doen, stonden al op ons te wachten in het huis. Er is nog één ander stel in het huis. Het huis is vrij groot. We slapen met z’n 4-en op een kamer. Er zijn stapelbedden en de badkamer zit vast aan onze kamer. De douche geeft alleen maar een piesstraaltje met koud water maar met deze hitte is dat meer dan prima. Er hangen ventilatoren aan het plafon maar deze helpen helaas nauwelijks tegen de hitte. Ook ’s nachts is het vreselijk benauwd. Zelfs na een reis van bijna 27 uur, was slapen lastig..
Nu ga ik mijn backpack uitpakken en proberen al mijn zooi in de veel te kleine kast te proppen..
Tot horens,
Liefs,
Janouk
Mijn avontuur is nu echt begonnen! Op 7 februari heb ik bepakt en bezakt ons kikkerlandje verlaten. Na een toch wel moeilijk afscheid zijn Ruby en ik om 20.00u vanaf Brussel met Ethiopian Airlines opgestegen. De eerste vlucht was goed te doen. Alle bagage mocht mee en ook van het zware overgewicht in onze handbagage is niks gezegd.. Na een uurtje gevlogen te hebben, maakte het vliegtuig een tussenstop om te tanken in Parijs. Hier raakten we aan de praat met een man die voor ons zat. Hij reisde erg veel en was ook op Zanzibar geweest. Hij vond het een prachtig eiland en gaf ons nog wat leuke tips om te zien/doen. Ondertussen steeg het vliegtuig alweer op richting Ethiopië. Na ongeveer 8 uurtjes kwamen we aan op Addis Ababa. Dit vliegveld was een schilderij op zich. Het bestond uit een elle lange gang met aan weerszijden zit- en ligstoelen. Overal lagen afrikanen languit, ongegeneerd te slapen met tassen overal. Er waren wat winkels en ‘zogenaamde’ restaurants met plastic kuipstoelen die eruit zagen als de dönertent Alanya in Roosendaal. In het midden van die elle lange gang stond een gigantische rij met mensen. Ruby en ik liepen niets vermoedend richting Gate 1, zoals aangegeven op de borden. Uiteindelijk kwamen we erachter dat die rij met mensen, de rij was om door de douane te gaan. Gezien het feit dat we maar 3 uur overstaptijd hadden, ontstond er toch langzamerhand stress bij ons. We hebben uiteindelijk een uur in de rij gestaan. Bij de douane moesten we zelfs onze schoenen uitdoen voor we door de ‘poortjes’ mochten, een vreemde gewaarwording. Om 10.45u vlogen we verder naar Dar ‘es Salaam. Eenmaal geland was het zaak om zo snel mogelijk ons richting de uitgang te begeven, zodat we de laatste boot nog konden halen. Helaas ging dit iets minder soepel dan verwacht. Het visum was een ongelooflijk gedoe. We kwamen in een ruimte waar lange tafels stonden met bakjes. Het was daar ongelooflijk druk. Hierin zaten papieren en kaartjes. Deze moest je invullen maar dit was heel erg onduidelijk. Toen we het vroegen aan de mevrouw achter de balie, stuurde die ons, al telefonerend door naar een man met immigratie op zijn rug. Deze begreep onze vraag niet en het enige wat hij schreeuwde was; fill in, fill in. We hebben het toen maar aan iemand anders gevraagd die het papier naast ons stond in te vullen. Ingevuld liepen we door met het papier en kaartje. Deze werd uit onze handen gerukt door iemand van de immigratiedienst. Hij wilde ons paspoort hebben en 50 dollar. Hierna verdween hij met ons geld én paspoort naar een loket. Wij stonden vol verbijstering te kijken wat er allemaal gebeurde en waar hij met ons paspoort naar toe ging. Na een minuut of 15 werd er een rijtje namen voorgelezen en moest je wachten tot je naam geroepen werd. Godzijdank hadden we het blaadje, op de gok, toch goed ingevuld en kregen we ons paspoort terug mét visum. Bij de paspoortcontrole moesten we al onze vingers op een soort van scanner leggen. Hier werd alleen maar 'fingers' geschreeuwd. Ook werd er een pasfoto gemaakt. Waarvoor dit allemaal was, geen idee?! Gelukkig lag onze bagage al naast de band en konden we ons snel naar de uitgang begeven. Buiten was het inmiddels 32 graden en super benauwd. We werden opgewacht door onze taxidriver Karim die ons naar de boot zou brengen. De rit richting de haven was een ervaring op zich. Ik dacht dat het verkeer in Sri Lanka gevaarlijk was, maar Afrika overtreft dit echt. Overal zigzaggen auto’s, brommers, fietsers, voetgangers tussendoor. Niemand houdt de stoplichten aan en steekt over wanneer hij/zij wil. Tussen de auto’s worden allerlei dingen verkocht; van fruit tot tomtom-houders. Echt heel bizar. Karim dacht dat we de boot niet meer gingen halen omdat het verkeer in Dar ‘es Salaam echt rampzalig is. Al snel hadden we door wat hij hiermee bedoelde. Om de 5 meter staat alles muurvast. Bussen vol mensen gaan toeteren en inhalen door een berm met alleen maar zand. Ondanks dat we in stress zaten over het halen van de boot, konden we ook wel weer heel hard lachen om de taferelen die zich buiten afspeelden. Vlak voor de haven was de weg opengebroken en konden we niet verder rijden. De tijd begon intussen echt te dringen dus wij vroegen of we niet konden lopen. Dit was een betere optie en dus parkeerde Karim de auto. Nog voor we uitgestapt waren, hadden zich al een stuk of 6 Afrikaanse jongens om ons heen verzameld en begonnen in het Swalihi te schreeuwen dat we op moesten schieten omdat we nog maar 5 minuten tickets konden kopen. Onze chauffeur begon te rennen en schreeuwde dat we moesten volgen. We moesten dwars door een enorme zandbak met allerlei losse stenen. Het zweet gutste ondertussen over m’n hele lichaam. Gelukkig hadden we nog net op tijd tickets, first class. We dachten dat de paniek nu over zou zijn, maar de boot zou binnen 5 minuten vertrekken en onze bagage lag nog in de auto. Dus, weer terug door de zandbak met stenen richting de auto. Snel onze spullen uit de auto en richting boot. Iedereen wilde onze spullen dragen, uiteraard tegen betaling. Wat ging hebben we zelf gedragen, de rest werd zowat uit onze handen gerukt. Opnieuw door de zandbak, nu met backpack van 23 kilo op je nek en een trolley van zeker 14 kilo. Niet echt een succes. Bij de haven moesten we nog een keer door de douane met alle spullen. Als een soort VIP werden we naar de eerste klas ruimte gebracht. Iedereen moest aan de kant voor ons. Toen voelde ik me wel even een typische westerse toerist met money.. Helemaal uitgeput en bezweet ploften we in de stoelen. Men, wat waren wij blij dat we die boot gehaald hadden! Na twee uurtjes varen kwamen we aan op Zanzibar. Na een paar Afrikanen afgewimpeld te hebben, kwamen we opnieuw bij een kantoor waar een papier voor een visum moesten invullen. Het enige wat ik op dat moment was; nooo, daar gaan we weer.. Gelukkig kregen we enkel een stempel in ons paspoort en mochten we doorlopen. Hier stonden Emanuel en Angela op ons te wachten met onze namen op een papiertje. Zij werken beide voor het project en zijn onze begeleiders. Met een busje werden we naar ons verblijf gebracht. Hier kwamen we uiteindelijk om 19.30u aan. Marieke en Mirthe, 2 klasgenootjes die ook deze stage gaan doen, stonden al op ons te wachten in het huis. Er is nog één ander stel in het huis. Het huis is vrij groot. We slapen met z’n 4-en op een kamer. Er zijn stapelbedden en de badkamer zit vast aan onze kamer. De douche geeft alleen maar een piesstraaltje met koud water maar met deze hitte is dat meer dan prima. Er hangen ventilatoren aan het plafon maar deze helpen helaas nauwelijks tegen de hitte. Ook ’s nachts is het vreselijk benauwd. Zelfs na een reis van bijna 27 uur, was slapen lastig..
Nu ga ik mijn backpack uitpakken en proberen al mijn zooi in de veel te kleine kast te proppen..
Tot horens,
Liefs,
Janouk
-
10 Februari 2014 - 09:10
Ieke:
Haha wauw, wat een uitgebreid verslag van alleen nog maar de vliegreis! Nou ben ik benieuwd naar de rest :) Fijn dat je goed bent aangekomen en super cool dat je dit doet! Maar wat ik me nu eigenlijk als enige afvraag.... Wat de hellllll moet jij met 37 kilo bagage!? Teringjantje ik heb maar 9 kilo haha. Geniet ervan!
Liefs,
Ieke -
10 Februari 2014 - 09:21
Janica:
Hoihoi Janouk,
Als ik dit lees dan kan ik bijna visualiseren hoe het moet zijn geweest, .... wat een giller!!
Ben benieuwd of wij de reis ook zo gaan ervaren! Begreep dat de ramen zijn afgedekt met kippengaas en geen glas waardoor Ruby ook al haar eerste nachtelijke zwemles heeft gehad ... wat een fantastisch avontuur!Hou ons maar regelmatig op de hoogte, dikke kus.X
-
10 Februari 2014 - 09:32
Mama Yolanda:
Lieve dappere reizigers,
Lieve dochter,
Wat een indrukken hebben jullie al opgedaan. Zo uit het geregelde Nederland de kleurige Afrikaanse wereld in. Terwijl ik jullie verslag lees zie ik de plaatjes voor me als in een film. Lachwekkend hier en daar, maar ik kan me de stress ook goed indenken. Ik heb je backpack gevoeld, kan me indenken dat het niet fijn is om met die tas bij die hitte te moeten rennen. Enfin jullie hebben het uiteindelijk gehaald en de eerste ervaringen zitten in jullie rugzak. Wij hebben hier thuis gewacht op het verlossende smsje met veilig aangekomen en waren stilletjes ongerust omdat het zo lang duurde. Het is gek om in een wereld met zoveel communicatiemogelijkheden waarmee je verwend bent, dan ineens verstoken te zijn van alle contact. Maar de wetenschap dat jullie niet in 7 sloten tegelijk lopen deed ons geduldig wachten. Fijn nu iets van je te horen en te lezen. Heb elke letter daarnet opgeslurpt. En leuk ook die foto's erbij; dan gaat het verhaal echt leven. De hitte is natuurlijk een enorme omslag, maar troost je, hier is het nog steeds nat en grijs. Zoiets als de foto die Joris in je heimweeboek geplakt had. Denk maar aan dat grijze plaatje als je het warm hebt. Vandaag wat rustig aan doen en even acclimatiseren. Ga lekker die tropische bountystranden bekijken, en geniet van al het moois om je heen.
Dag lief dapper kind.
Een hele dikke kus van je mamaxxxx -
10 Februari 2014 - 10:16
Oma:
Lieve Janouk, Wat een reisverslag.Fijn dat we je kunnen zo kunnen volgen.Nu op naar het ziekenhuis . Liefs oma -
10 Februari 2014 - 20:52
Mieke:
Janoukie!!!!!!!!!!!!!!!!!! Wow wat een hilarisch verslag! Jeetje wat een indrukken allemaal. Jullie zijn er en super meiden, goed gedaan! Liefs Mieke -
10 Februari 2014 - 22:22
Monique:
Lieve Janouk,
Wat een reis!
De eerste ervaringen liegen er meteen al niet om. Vriendelijk geholpen bij het verkrijgen van je visum... aardig en galant geholpen met je bagage... Wat willen 2 mooie meiden nog meer?!
Ik zie jullie al helemaal gestrest met die rugzak op je rug en al je andere zooi helemaal bezweten heen en weer rennen tussen auto en boot!
Maar uiteindelijk toch als VIP op het eiland onthaald :-)
Nu alles verkennen op Zanzibar waar de komende maanden je thuis is.
Het kille, grijze en vooral natte Nederland achter je gelaten en ingeruild voor een mooi, zonnig en vooral warm Zanzibar. Het zal wel even duren voor je helemaal aan de klimaat gewend bent. Maar wat zou ik graag ruilen!
Heel veel plezier daar samen met Ruby, geniet lekker van al het moois en laat alle indrukken goed op je inwerken. Ik wacht vol ongeduld op de verslagen hier van!
Dikke kus voor mijn allerliefste nicht van je tantetje XXX -
11 Februari 2014 - 16:56
Milou:
Lieve Janoukieee,
wat heb ik je lang niet meer gesproken.. Maar dit is heerlijk om te lezen, ik ga het de komende tijd zeker in de gaten houden.
En als je over een lange tijd thuis komt moeten we echt weer eens wat afspreken.
Geniet van een hele mooie en bijzondere tijd daar!!
Liefs Milou -
11 Februari 2014 - 21:07
Papa:
Lieve Janouk,
Fijn om te horen dat goed bent aangekomen in het verre Zanzibar. gelukkig is de reisstress achter de rug en aan het bounty strand is het goed uit te houden (volgens Marijn) zoals de fotos laten zien. Jammer dat de Keuken zo vettig is, ik had nog op een paar leuke Grillrezepte gehoopt. Naar een paar dagen zou je wel aan de hitte gewend zijn en anders doe je maar rustig áááán, relax dit is Africa!! heel veel plezier nog bevoor de echte stage begint. groeten uit het koude en regenachtig Rdaal .
XXXX papa Ulli
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
