Hakuna Matata!
Door: Janouk
Blijf op de hoogte en volg Janouk
14 Februari 2014 | Tanzania, Zanzibar
Jambo,
Vandaag, precies een week geleden vertrokken we. In de afgelopen week is er een hele hoop gebeurd en hebben we veel moeten regelen. Allereerst is het hier heet, heel erg heet. De hitte is hier heel anders dan binnen Europa. De hitte uit zich vooral in benauwdheid en klamheid. Je kleding plakt aan je lijf wanneer je je 2 meter buiten de draaiende ventilatoren begeeft. Het kunnen slapen hier, is dan een kunst op zich. Ik slaap bovenin het stapelbed en hier voel ik dan ook geen wind van de ventilator. Het beste is om de hele nacht zo stil mogelijk te liggen en vooral niét te bewegen..
Op maandag zijn we eerst naar het office gegaan. Dit is het kantoor van de organisatie en hier kunnen we op wifi. Het thuisfront was ineens heel dichtbij en dit contact was dan ook best wel even emotioneel. Omdat we een aantal zaken moesten regelen voor onze verblijfsvergunning, die we nodig hebben om legaal in het ziekenhuis te mogen werken, zijn we naar Stone Town gegaan. Eerst hebben we een poging gedaan tot het krijgen van Dollars. We kwamen bij een bank, na zo’n half uur gelopen te hebben. Dit ging allemaal ietsje anders dan in Nederland. Er moesten allerlei papieren ingevuld worden en hierna moest je naar de balie toe. Deze procedure duurde al ruim een half uur. Aangezien ons is aangeraden nooit met je échte paspoort over straat te gaan, hadden we alleen een kopie bij ons. Op dit moment hadden we trouwens ons echte paspoort niet in bezit, dit had Philemon nodig voor onze verblijfsvergunning. Bij de balie werd een kopie echter niet geaccepteerd en dus moesten de echte paspoorten naar ons toe komen. Philemon kwam deze brengen maar in Afrika gaat dit allemaal niet zo snel.. Uiteindelijk waren de paspoorten gearriveerd en konden we opnieuw naar de balie. Helaas accepteerde het pinapparaat onze pas niet en dus stonden we na zo’n 2 uur weer buiten, zonder dollars.. Door naar het volgende dan maar; een simkaart met internet fixen. Bij de telefoonwinkel ging dit nog best wel snel voor Afrikaanse begrippen. Er werd van alles ingesteld op onze mobiels en het internet deed het zowaar. Ondertussen viel de stroom nog 2 keer uit. Hier is dat niks nieuws en iedereen gaat dan ook gewoon door waar hij/zij mee bezig was, bizar. Helemaal happy met ons internet, gingen we door naar ‘de fotograaf’ om pasfoto’s te laten maken voor onze verblijfsvergunning. We kwamen in een kamer en moesten gaan zitten voor 'n blauw doek. De foto werd gemaakt en we kregen 8 stuks mee per persoon, voor de prijs van 5000 shilling (€2,50). Na een hele dag rondgelopen te hebben, gingen we ein-de-lijk terug naar huis. Lunch hadden we niet gehad omdat het allemaal wat langer duurde dan verwacht. Iedereen viel dan ook uitgehongerd aan op het avondeten. Het eten hier in Afrika is heel erg vet en glimt van de lagen olie. Bijna alles wordt gefrituurd en dit zijn wij totaal niet gewend. Het eten wat ze ons voorschotelen, is voor de lokale bevolking echt een feestmaal. Veel gerechten zijn met deeg en lijken dan ook op oliebollen, waar uiteraard het vet vanaf druipt..
Dinsdag zijn we naar het strand geweest. Op ‘loopafstand’ (lees; 60 min.) is er een betaald strand van een hotel. Je ligt dan heerlijk op een bedje onder een rieten parasol en krijgt van de ober 3 drankjes. Dit alles voor de prijs van € 2.50. Het water is heerlijk warm en de palmbomen maken het plaatje compleet. Dit strandje heeft helaas nog niet het échte blauwe water van de plaatjes, maar daar gaan we zeker nog naar toe. Op de terugweg hebben we een ‘kanga’ gekocht. Dit zijn van die typische Afrikaanse gekleurde doeken waar alle vrouwen hierin lopen, lekker luchtig.
Woensdag was het heel hard aan het regenen; heer-lijk verkoelend. Door de regen staat de hele straat blank en veranderd de zanderige ondergrond in één grote modderpoel. De stroom viel weer uit, nu voor zo’n 12 uur achterelkaar. Maar zoals de Afrikanen zeggen: Hakuna Matata, this is africa!
Wel is onze kamer ‘geupgraded’ naar een grotere met 2-persoonsbedden erin. Hier hebben we veel meer ruimte en de bedden slapen 10000x beter dan de krakkemikkige stapelbedjes waar je de houten latjes in je rug voelde prikken. Er vond een kleine volksverhuizing plaats maar dit was snel geregeld met hulp van Mona Lisa, de huishulp en kok. Omdat we toch maar binnen zaten, hebben we een lesje ‘hoofddoek-knopen’ gehad van Mona Lisa. Men, wat zitten die dingen strak om je hoofd en wat is dat heet! Respect voor alle vrouwen hier! ‘s Avonds kwamen Philemon en zijn vrouw mama Happy eten bij ons. Dit was erg gezellig.
Donderdag zijn Ruby en ik ’s morgens eerst op pad geweest met Emanuel voor een uniform. We kwamen in één winkel vol met ziekenhuisspullen. Van bloeddrukmeters tot rolstoelen, je kon het zo gek niet bedenken of het stond binnen. Hier kreeg ik een doktersjas om te passen. Dit was maat XXXXXXL en hier verzoop ik dan ook in. Kleinere maten hadden ze niet dus gingen we voor optie 2; een uniform op maat. Uncle, hij werkt ook voor ons project, nam onze maten op en hij gaat ons pak nu maken. A.s. zondag is tie als het goed is klaar, ben benieuwd..
Gisterenmiddag zijn we nogmaals naar het strand geweest. De zon scheen volop en de lucht was strakblauw. We hebben een prima dag gehad, wel doorgebracht onder de parasol. In de zon is het namelijk echt veel heet. ’s Avonds kwamen we erachter dat er rijst op het menu stond. HEERLIJK! Een keer géén drijvende deegbonken in vet, ughali; een smakeloze witte bol behanglijm , of andere dingen waar ik de naam niet meer van weet..
Morgen gaan we mee met een lopend project van Philemoni. Hij heeft een soort van mini-medisch team waarmee ze door de sloppenwijken trekken en hier de écht arme mensen behandelen en voorzien van medicijnen.
Maandag krijgen we, als het goed is, een rondleiding door het ziekenhuis. Daarover later meer.
Een hele dikke kus vanuit Zanzibar en tot blogs!
Vandaag, precies een week geleden vertrokken we. In de afgelopen week is er een hele hoop gebeurd en hebben we veel moeten regelen. Allereerst is het hier heet, heel erg heet. De hitte is hier heel anders dan binnen Europa. De hitte uit zich vooral in benauwdheid en klamheid. Je kleding plakt aan je lijf wanneer je je 2 meter buiten de draaiende ventilatoren begeeft. Het kunnen slapen hier, is dan een kunst op zich. Ik slaap bovenin het stapelbed en hier voel ik dan ook geen wind van de ventilator. Het beste is om de hele nacht zo stil mogelijk te liggen en vooral niét te bewegen..
Op maandag zijn we eerst naar het office gegaan. Dit is het kantoor van de organisatie en hier kunnen we op wifi. Het thuisfront was ineens heel dichtbij en dit contact was dan ook best wel even emotioneel. Omdat we een aantal zaken moesten regelen voor onze verblijfsvergunning, die we nodig hebben om legaal in het ziekenhuis te mogen werken, zijn we naar Stone Town gegaan. Eerst hebben we een poging gedaan tot het krijgen van Dollars. We kwamen bij een bank, na zo’n half uur gelopen te hebben. Dit ging allemaal ietsje anders dan in Nederland. Er moesten allerlei papieren ingevuld worden en hierna moest je naar de balie toe. Deze procedure duurde al ruim een half uur. Aangezien ons is aangeraden nooit met je échte paspoort over straat te gaan, hadden we alleen een kopie bij ons. Op dit moment hadden we trouwens ons echte paspoort niet in bezit, dit had Philemon nodig voor onze verblijfsvergunning. Bij de balie werd een kopie echter niet geaccepteerd en dus moesten de echte paspoorten naar ons toe komen. Philemon kwam deze brengen maar in Afrika gaat dit allemaal niet zo snel.. Uiteindelijk waren de paspoorten gearriveerd en konden we opnieuw naar de balie. Helaas accepteerde het pinapparaat onze pas niet en dus stonden we na zo’n 2 uur weer buiten, zonder dollars.. Door naar het volgende dan maar; een simkaart met internet fixen. Bij de telefoonwinkel ging dit nog best wel snel voor Afrikaanse begrippen. Er werd van alles ingesteld op onze mobiels en het internet deed het zowaar. Ondertussen viel de stroom nog 2 keer uit. Hier is dat niks nieuws en iedereen gaat dan ook gewoon door waar hij/zij mee bezig was, bizar. Helemaal happy met ons internet, gingen we door naar ‘de fotograaf’ om pasfoto’s te laten maken voor onze verblijfsvergunning. We kwamen in een kamer en moesten gaan zitten voor 'n blauw doek. De foto werd gemaakt en we kregen 8 stuks mee per persoon, voor de prijs van 5000 shilling (€2,50). Na een hele dag rondgelopen te hebben, gingen we ein-de-lijk terug naar huis. Lunch hadden we niet gehad omdat het allemaal wat langer duurde dan verwacht. Iedereen viel dan ook uitgehongerd aan op het avondeten. Het eten hier in Afrika is heel erg vet en glimt van de lagen olie. Bijna alles wordt gefrituurd en dit zijn wij totaal niet gewend. Het eten wat ze ons voorschotelen, is voor de lokale bevolking echt een feestmaal. Veel gerechten zijn met deeg en lijken dan ook op oliebollen, waar uiteraard het vet vanaf druipt..
Dinsdag zijn we naar het strand geweest. Op ‘loopafstand’ (lees; 60 min.) is er een betaald strand van een hotel. Je ligt dan heerlijk op een bedje onder een rieten parasol en krijgt van de ober 3 drankjes. Dit alles voor de prijs van € 2.50. Het water is heerlijk warm en de palmbomen maken het plaatje compleet. Dit strandje heeft helaas nog niet het échte blauwe water van de plaatjes, maar daar gaan we zeker nog naar toe. Op de terugweg hebben we een ‘kanga’ gekocht. Dit zijn van die typische Afrikaanse gekleurde doeken waar alle vrouwen hierin lopen, lekker luchtig.
Woensdag was het heel hard aan het regenen; heer-lijk verkoelend. Door de regen staat de hele straat blank en veranderd de zanderige ondergrond in één grote modderpoel. De stroom viel weer uit, nu voor zo’n 12 uur achterelkaar. Maar zoals de Afrikanen zeggen: Hakuna Matata, this is africa!
Wel is onze kamer ‘geupgraded’ naar een grotere met 2-persoonsbedden erin. Hier hebben we veel meer ruimte en de bedden slapen 10000x beter dan de krakkemikkige stapelbedjes waar je de houten latjes in je rug voelde prikken. Er vond een kleine volksverhuizing plaats maar dit was snel geregeld met hulp van Mona Lisa, de huishulp en kok. Omdat we toch maar binnen zaten, hebben we een lesje ‘hoofddoek-knopen’ gehad van Mona Lisa. Men, wat zitten die dingen strak om je hoofd en wat is dat heet! Respect voor alle vrouwen hier! ‘s Avonds kwamen Philemon en zijn vrouw mama Happy eten bij ons. Dit was erg gezellig.
Donderdag zijn Ruby en ik ’s morgens eerst op pad geweest met Emanuel voor een uniform. We kwamen in één winkel vol met ziekenhuisspullen. Van bloeddrukmeters tot rolstoelen, je kon het zo gek niet bedenken of het stond binnen. Hier kreeg ik een doktersjas om te passen. Dit was maat XXXXXXL en hier verzoop ik dan ook in. Kleinere maten hadden ze niet dus gingen we voor optie 2; een uniform op maat. Uncle, hij werkt ook voor ons project, nam onze maten op en hij gaat ons pak nu maken. A.s. zondag is tie als het goed is klaar, ben benieuwd..
Gisterenmiddag zijn we nogmaals naar het strand geweest. De zon scheen volop en de lucht was strakblauw. We hebben een prima dag gehad, wel doorgebracht onder de parasol. In de zon is het namelijk echt veel heet. ’s Avonds kwamen we erachter dat er rijst op het menu stond. HEERLIJK! Een keer géén drijvende deegbonken in vet, ughali; een smakeloze witte bol behanglijm , of andere dingen waar ik de naam niet meer van weet..
Morgen gaan we mee met een lopend project van Philemoni. Hij heeft een soort van mini-medisch team waarmee ze door de sloppenwijken trekken en hier de écht arme mensen behandelen en voorzien van medicijnen.
Maandag krijgen we, als het goed is, een rondleiding door het ziekenhuis. Daarover later meer.
Een hele dikke kus vanuit Zanzibar en tot blogs!
-
14 Februari 2014 - 11:15
Tante Ria:
Lieve Janouk,
Schitterend om te lezen wat jij allemaal zo meemaakt, niets gaat zoals wij het gewend zijn en dan word je er wel even aan herinnert in wat voor een bevoorrecht land wij wonen.
Nog even acclimatiseren en dan in je op maat gemaakte uniformpje aan de slag.
Ben nu alweer benieuwd naar je volgende verslag.
Lieve groetjes, tante Ria
-
14 Februari 2014 - 11:29
Opa:
Hoi Noek Pluis
Leuk je verhaal ,zo word je wel snel zelfstandig. Maar dat was je al, alleeeeeeen het gedult dat je moet hebben dat leer je nog wel.Ik ben bang dat Jelle jou moet gaan aansporen als je terug bent.
Fijn dat je een beter bed hebt maar een pak op maat ,doe maar dik.
We genieten van je verhalen Oma zegt goed insmeren.
Dikke knuffel en tot schrijfs.
Opa -
14 Februari 2014 - 12:15
Mara:
hahaha Janouk, ik moet wel lachen om jullie verhalen, super leuk! Succes alvast in het ziekenhuis.
Dikke kus xxx -
14 Februari 2014 - 13:30
Mary:
Hoi "Noukje"
Fijn dat we je zo een beetje kunnen volgen.
Leuk geschreven,straks een boek van maken..
Inderdaad lekker dat je een andere kamer en bed hebt.
Marijn 1e week overleefd,mag vanavond en morgen werken en dat is goede afleiding.
Heel fijn weekend, groetjes de Canielsjes xxxxxxx -
14 Februari 2014 - 13:47
Monique:
Lieve Janouk,
Hoeveel indrukken kan een mens in 1 week krijgen... Wat een verhalen weer!
Dat zal wel even wennen zijn, van het georganiseerde gehaaste leven in Nederland naar het Hasa rahisi, imekuwa ni ya joto ya kutosha-kanuni (= vooral rustig aan, het is al warm genoeg-principe in het Swahili vlgs ) Maar ik begrijp dat het klimaat daar een handje bij helpt.
Fijn dat je een andere kamer hebt gekregen. Het zag er ook wel heel erg klein en vol uit.
Staat je trouwens goed die hoofddoek! Mocht dus de zonnebrand op zijn en je terug moet vallen op je noodscenario dan is dit ook nog een goede optie naast het oma-hoedje :-)
Ruilen... dat stand en zee tegen de regen hier? volgens mij even veel water :-P
Ik ben benieuwd naar hoe je dag was in de sloppenwijken en probeer te bedenken wat je daar aan kunt treffen. Maar ik denk dat wij ons dat hier niet kunnen voorstellen!
Lieve Janouk, ik zie wel dat je je draai daar al aardig aan het vinden bent.
Veel succes in de sloppenwijken daar en uiteraard verwacht ik een foto van je in je nieuw maatpak!
Dikke kus, Monique -
14 Februari 2014 - 13:52
Herman Beaujon:
Wat leuk om je blog te lezen. Vooral dat je kleren aan je lijf plakken van de warmte. Hier plakken ze vast van de regen. Ik bedoel maar. Ook je verhalen over eten vond ik interessant. :) Wat is er allemaal te koop op de lokale markten? Ben benieuwd. Blijf in ieder geval genieten.
Groeten, Herman -
14 Februari 2014 - 15:12
Mama Yolanda :
Lieve Pluis,
Mijn leerlingen hebben weekend en ik ben bijna naar huis gevlogen om bij een kop koffie te kunnen genieten van je blog. Heerlijk om je verhaal te lezen.
De lessen in geduld zijn erg aan jou besteed daar, het moet niet meevallen voor mijn doelgerichte dochter om zo lang op dingen te moeten wachten:-)
Je nieuwe kamer ziet eruit als een verademing. Viel niet mee in dat stapelbed, denk ik in die hitte en dan lag jij tenminste nog boven. Ruby moet haast wel gesmolten zijn onderin.
Jullie burgeren langzaam in lees ik tussen de regels door, al denk ik dat de echte shock nog moet komen: het ziekenhuis. Ik ben dan ook reuze benieuwd wat jullie daar gaan aantreffen maandag. Hier is het rustig, erg rustig. Het is maar stil zonder jou en je broer Jelle krijgt nu alle aandacht. Of hij daar blij van wordt is maar de vraag.
Carnaval staat nu echt voor de deur. En hoe leuk jij dat ook altijd vindt, je gaat dat dit jaar vast niet missen. Je hebt daar immers je eigen kleurige sirrekus met op steenworp afstand een beestenboel!
Lieve Nouk, succes morgen in de sloppenwijk en laat maandag alles maar rustig op je afkomen. Groeten aan je maatjes daar,
Diiiiiiiiiiiikke kus, hou van je,
Je mama XXX -
14 Februari 2014 - 18:00
Janica:
Hallo lieve Janouk,
Kees en ik hebben weer genoten van je uitgebreide verslag én van je hoofddoekfoto .....
Het leven daar is inderdaad zo anders dan hier .... de temperatuur, de voeding, de snelheid waarop alles geregeld wordt .... en dan 8 pasfoto"s voor 2 euro 50 .... ik zou zeggen .... sla er nog een aantal in voordat jullie terugkomen .... met hoofddoek, zonder hoofddoek ....lekker gevarieerd!!
Ik begrijp dat Ruby het Afrikaanse tempo zich ook al eigen heeft gemaakt want haar blog is na de eerste berichten nog onaangeroerd .... geen nieuw verslag en ook geen foto"s .....
Heerlijk toch dat jullie iet meer in het stapelbed liggen .... hoewel .... naast elkaar in deze hitte op een twee persoonsbed zal ook geen feest zijn .... het enige voordeel is dat jullie lekker in elkaars oren kunnen fluisteren terwijl jullie op bed liggen ....
We zijn benieuwd naar jullie op maat gemaakte uniform en de ervaringen bij het mini medisch team maar vooral die in het ziekenhuis.
Wees zuinig op elkaar en voor jullie allebei een hele dikke Dubbeldamse kus van Kees, Roan, Romée en mij!
XXXX -
17 Februari 2014 - 12:41
Sophie:
Lieve Tarzan, wat een mooie foto van jou met je hoofddoek, haha. Veel plezier nog ;d Dikke kus van Jane en King Julian!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
