De eerste dagen in het ziekenhuis.
Door: Janouk
Blijf op de hoogte en volg Janouk
19 Februari 2014 | Tanzania, Zanzibar
Habari ya jioni,
Hier weer een blog vanuit het hete Zanzibar met een update over de afgelopen dagen. Vrijdagavond hebben we een nieuw huisgenootje gekregen, Michelle. Ze is eerst in Arusha geweest voor 6 weken en heeft daar gewerkt in een medische kliniek. Nadat we haar verhalen hadden gehoord, waren we toch wel opgelucht dat we hier in ons grote huis zaten met stromend water en iedere dag prima eten. Het kan namelijk ook heel anders zijn.. Zoals ik al had geschreven, zouden we zaterdag mee gaan met de medical clinic van onze projectleider Philemoni. Om 9.00u werden we opgehaald met een busje en reden we naar de plaats. Onderweg moesten we een paar mensen ophalen die ook meegingen naar het project. We kwamen op een groot grasveld waar een tent was opgezet met tafels en stoelen. Een tafel was voor het uitdelen van medicijnen, een tafel voor prikken van de bloedsuiker en het afnemen van malaria en HIV-testjes. Achter een doek hielden de doctoren spreekuur. Op het veld ontstond langzaam een enorme rij met Afrikaanse mensen met kinderen en baby’s. Ze moesten zich allemaal melden en kregen hier een schriftje, dit diende als medisch dossier. Één voor één werden de ‘patiënten’ geroepen en werden ze door de dokter onderzocht. Ze kregen hier te horen of ze een testje moesten laten doen of medicijnen op moesten halen. De testjes hebben wij, als vrijwilligers, afgenomen. Ook heb ik nog geholpen bij het uitdelen van de medicijnen maar een doktershandschrift in het Swahili, is écht niet te lezen! Dit was dan ook een lastige opgave voor mij..
Ook heb ik nog even bij het spreekuur van de dokter gezeten. Wat me hier echt opviel, was dat er heel snel antibiotica wordt voorgeschreven. Voor ieder kwaaltje, van pijn in de buik, tot hoesten, de antibiotica’s worden echt ‘over de toonbank’ gesmeten. In Nederland moet je bijna sterven wil je dit krijgen, maar hier is het net zo makkelijk als een fles water kopen, heel vreemd.. De clinic was wel heel leerzaam en we hebben de bevolking goed kunnen helpen.
’s Avonds zouden we naar een leuk restaurantje gaan waar live muziek zou zijn. Dit was vlak bij de avondmarkt en we hebben dan ook besloten om hier te eten. Dit was echt mega leuk. We kwamen op een soort van boulevard. Hier had de lokale bevolking overal kraampjes opgebouwd waar een kleurig palet van eten op lag. Er stonden barbecues waar het eten bereid werd. Je kon spiesjes van vlees of vis kiezen en deze werden dan ter plaatse voor je gebakken, heerlijk. Emanuel en Angel tipte ons de ‘ Zanzibar-pizza’. Dit was een soort van hartige taart, gebakken op een plaat met beef, groente, kaas en een tomatensausje, heer-lijk! Deze kon je ook bestellen in de ‘zoete’ vorm met bijvoorbeeld banaan, chocolade en nootjes. Nadat we uitgegeten waren, zijn we naar het restaurantje ‘Mercury’s ' gegaan met de live muziek. Hier hebben we wat gedronken en gedanst. Emanuel zou ons namelijk zijn dance-moves showen. Toen we eenmaal aan het dansen waren, kwamen er steeds meer Afrikaanse vrouwen meedansen. Helaas hebben wij geen Afrikaanse billen waar we zo goed mee kunnen schudden. Die controle over hun eigen lichaam én vooral kont, ongelofelijk! Rond middernacht kwam de taxi ons weer ophalen.
Zondag hebben we een relaxt dagje gehad, eerst lekker uitgeslapen en toen even naar de supermarkt geweest. ’s Avonds hebben we met z’n alle een filmpje gekeken.
Maandagochtend zijn we voor het eerst naar het ziekenhuis geweest. Voor de poorten van het ziekenhuis zitten rijen met mensen te wachten met thermoskannen, schalen, pannen en dekens. Een kleurrijk maar toch vreemd beeld. Dit is vaak familie van de patiënten. Het ziekenhuis ziet eruit als een mini dorpje. Er zijn verschillende gebouwen waar achter ieder deur een andere afdeling bevindt. Ook binnen de poorten zitten, liggen, hangen of staan overal moeders met kinderen en baby’s op de grond, trap of stoeprand. Ziek of niet ziek, iedereen zit gewoon buiten. Overal hoor je lawaai en is het een drukte van jewelste. We werden meegenomen naar een kantoortje en moesten wachten op ene ‘Abdulla’. Hier kregen we instructie en werden opgehaald door een co-assistent. Hij nam ons mee naar de afdeling . Onze uniformen zijn klaar en zitten als gegoten. Wel draagt de verpleging hier lange jassen net als de artsen in Nederland. We hebben dan ook maar meteen de zin geleerd; ‘Mimi si daktari’: ik ben géén dokter! Ruby en ik zijn voor de komende 12 weken op ‘medical ward’ geplaatst, vergelijkbaar met bij ons de afdeling Interne geneeskunde. Helaas sprak de verpleging nauwelijks Engels waardoor het communiceren erg lastig was. De doctoren waren druk bezig met visite lopen en hadden dus ook geen oog voor ons. Er was ook niemand aangewezen als begeleider waardoor wij ons een beetje verloren voelden. We konden ook met niks assisteren. Onze afdeling bestaat uit twee delen, male en female. De ‘male’ afdeling is niet meer dan een enorme zaal. Hier staan rijen met krakkemikkige bedden zo’n halve meter van elkaar. Gordijnen of kamerschermen kennen ze niet, dus privacy ook niet. De patiënten moeten zelf voor eten, drinken, lakens en medicijnen zorgen. Familie is altijd aanwezig en ligt dan ook vaak bij de patiënt in bed. De ramen staan open en het is dan ook doodnormaal dat er vogels binnenvliegen of katten rondlopen.. De ‘female’ afdeling bevindt zich op de vierde verdieping. Hiervoor moet je eerst een trap of 8 op en de lift is kapot. Voordat je de afdeling opgaat, kom je eerst langs een enorme bouwput. Hier zijn ze aan het boren, drillen, timmeren en metselen. Bij het passeren vliegen de spetters cement dan ook langs je oren. Rust voor de patiënten kennen ze hier dus ook niet.. Deze afdeling heeft drie ‘wards onderverdeeld in
1; TBC/HIV, 2; een algemeen deel met een bij elkaar geraapt zooitje, 3; de écht zieke a.k.a. half stervende mensen met infectiegevaar. Ook hier is 0.0 privacy en wordt bijvoorbeeld een vaginaal onderzoek uitgevoerd voor het volle zicht van de rest van de zaal..
Dinsdag was het gelukkig een stuk beter. We hebben meegelopen met 2 Noorse verpleegkundigen en 2 artsen. Zij spraken erg goed Engels en konden ons een hoop dingen uitleggen en vertellen over de patiënten en het ziekenhuis. De dagen in dit ziekenhuis zien er wel heel anders uit dan in Nederland. Familie wast de patiënten, zorgt voor eten, medicijnen en lakens/kleding. Het zijn voornamelijk de artsen die de boel regelen en de verpleegkundigen voeren de eventuele taken uit. Onze ogen kunnen we in ieder geval goed de kost geven hier. De patiënten moeten hier voor alles betalen. Waar ik echt van schrok is de nonchalance waarmee er met dingen worden omgegaan. Er ligt een vrouw op de afdeling die ontzettend ziek is. Zij heeft een acute nierdialyse nodig omdat het anders niet goed gaat aflopen. De familie heeft hier echter geen geld voor en dus zal deze vrouw binnen een paar dagen overlijden. Dit kan alleen niet bespreekbaar gemaakt worden omdat de mensen dit hier zien als 'gods' wil. Er gebeuren hier echt hele vreemde en ook heftige dingen dus..
Ooohh, terwijl ik dit zit te typen, stond er ineens iemand van de Masai in onze tuin. Hij keek door het raam naar binnen en wij schrokken ons rot. Normaal komt er namelijk niemand onbekends op dit terrein. Na alle verhalen van Michelle over de traditionele Masai, waren we echt bang. Ze dragen namelijk altijd een mes en zodra ze iemand als vijand beschouwen, steken ze deze neer.. Heel fijn dus. Hij sprak geen Engels en wij wisten totaal niet wat hij kwam doen. In paniek zijn we naar de tuinman gerend die het huis hier bewaakt en hebben als een idioot op de deur van zijn hutje staan bonken (hij woont in de achtertuin) Hij was er niet en dus zijn we heel snel naar binnen gerend. Snel hebben we alle deuren hermetisch afgesloten en in paniek Emanuel gebeld en gezegd dat hij nú moest komen omdat er een vreemde man in onze tuin stond. Hij vertelde ons aan de telefoon dat hij wat vergeten te zeggen was; we zouden een nieuwe bewaker krijgen voor ’s nachts en dat was dus die jongen, oepsie..
Emanuel is gekomen en wij hebben onze verontschuldigingen maar aangeboden en ons netjes voorgesteld. Nu zit hij braaf op een stoel onder de boom, ons huisje te bewaken. Je maakt wat mee hier in Afrika..
Voor nu; Lala salama, xxx
Hier weer een blog vanuit het hete Zanzibar met een update over de afgelopen dagen. Vrijdagavond hebben we een nieuw huisgenootje gekregen, Michelle. Ze is eerst in Arusha geweest voor 6 weken en heeft daar gewerkt in een medische kliniek. Nadat we haar verhalen hadden gehoord, waren we toch wel opgelucht dat we hier in ons grote huis zaten met stromend water en iedere dag prima eten. Het kan namelijk ook heel anders zijn.. Zoals ik al had geschreven, zouden we zaterdag mee gaan met de medical clinic van onze projectleider Philemoni. Om 9.00u werden we opgehaald met een busje en reden we naar de plaats. Onderweg moesten we een paar mensen ophalen die ook meegingen naar het project. We kwamen op een groot grasveld waar een tent was opgezet met tafels en stoelen. Een tafel was voor het uitdelen van medicijnen, een tafel voor prikken van de bloedsuiker en het afnemen van malaria en HIV-testjes. Achter een doek hielden de doctoren spreekuur. Op het veld ontstond langzaam een enorme rij met Afrikaanse mensen met kinderen en baby’s. Ze moesten zich allemaal melden en kregen hier een schriftje, dit diende als medisch dossier. Één voor één werden de ‘patiënten’ geroepen en werden ze door de dokter onderzocht. Ze kregen hier te horen of ze een testje moesten laten doen of medicijnen op moesten halen. De testjes hebben wij, als vrijwilligers, afgenomen. Ook heb ik nog geholpen bij het uitdelen van de medicijnen maar een doktershandschrift in het Swahili, is écht niet te lezen! Dit was dan ook een lastige opgave voor mij..
Ook heb ik nog even bij het spreekuur van de dokter gezeten. Wat me hier echt opviel, was dat er heel snel antibiotica wordt voorgeschreven. Voor ieder kwaaltje, van pijn in de buik, tot hoesten, de antibiotica’s worden echt ‘over de toonbank’ gesmeten. In Nederland moet je bijna sterven wil je dit krijgen, maar hier is het net zo makkelijk als een fles water kopen, heel vreemd.. De clinic was wel heel leerzaam en we hebben de bevolking goed kunnen helpen.
’s Avonds zouden we naar een leuk restaurantje gaan waar live muziek zou zijn. Dit was vlak bij de avondmarkt en we hebben dan ook besloten om hier te eten. Dit was echt mega leuk. We kwamen op een soort van boulevard. Hier had de lokale bevolking overal kraampjes opgebouwd waar een kleurig palet van eten op lag. Er stonden barbecues waar het eten bereid werd. Je kon spiesjes van vlees of vis kiezen en deze werden dan ter plaatse voor je gebakken, heerlijk. Emanuel en Angel tipte ons de ‘ Zanzibar-pizza’. Dit was een soort van hartige taart, gebakken op een plaat met beef, groente, kaas en een tomatensausje, heer-lijk! Deze kon je ook bestellen in de ‘zoete’ vorm met bijvoorbeeld banaan, chocolade en nootjes. Nadat we uitgegeten waren, zijn we naar het restaurantje ‘Mercury’s ' gegaan met de live muziek. Hier hebben we wat gedronken en gedanst. Emanuel zou ons namelijk zijn dance-moves showen. Toen we eenmaal aan het dansen waren, kwamen er steeds meer Afrikaanse vrouwen meedansen. Helaas hebben wij geen Afrikaanse billen waar we zo goed mee kunnen schudden. Die controle over hun eigen lichaam én vooral kont, ongelofelijk! Rond middernacht kwam de taxi ons weer ophalen.
Zondag hebben we een relaxt dagje gehad, eerst lekker uitgeslapen en toen even naar de supermarkt geweest. ’s Avonds hebben we met z’n alle een filmpje gekeken.
Maandagochtend zijn we voor het eerst naar het ziekenhuis geweest. Voor de poorten van het ziekenhuis zitten rijen met mensen te wachten met thermoskannen, schalen, pannen en dekens. Een kleurrijk maar toch vreemd beeld. Dit is vaak familie van de patiënten. Het ziekenhuis ziet eruit als een mini dorpje. Er zijn verschillende gebouwen waar achter ieder deur een andere afdeling bevindt. Ook binnen de poorten zitten, liggen, hangen of staan overal moeders met kinderen en baby’s op de grond, trap of stoeprand. Ziek of niet ziek, iedereen zit gewoon buiten. Overal hoor je lawaai en is het een drukte van jewelste. We werden meegenomen naar een kantoortje en moesten wachten op ene ‘Abdulla’. Hier kregen we instructie en werden opgehaald door een co-assistent. Hij nam ons mee naar de afdeling . Onze uniformen zijn klaar en zitten als gegoten. Wel draagt de verpleging hier lange jassen net als de artsen in Nederland. We hebben dan ook maar meteen de zin geleerd; ‘Mimi si daktari’: ik ben géén dokter! Ruby en ik zijn voor de komende 12 weken op ‘medical ward’ geplaatst, vergelijkbaar met bij ons de afdeling Interne geneeskunde. Helaas sprak de verpleging nauwelijks Engels waardoor het communiceren erg lastig was. De doctoren waren druk bezig met visite lopen en hadden dus ook geen oog voor ons. Er was ook niemand aangewezen als begeleider waardoor wij ons een beetje verloren voelden. We konden ook met niks assisteren. Onze afdeling bestaat uit twee delen, male en female. De ‘male’ afdeling is niet meer dan een enorme zaal. Hier staan rijen met krakkemikkige bedden zo’n halve meter van elkaar. Gordijnen of kamerschermen kennen ze niet, dus privacy ook niet. De patiënten moeten zelf voor eten, drinken, lakens en medicijnen zorgen. Familie is altijd aanwezig en ligt dan ook vaak bij de patiënt in bed. De ramen staan open en het is dan ook doodnormaal dat er vogels binnenvliegen of katten rondlopen.. De ‘female’ afdeling bevindt zich op de vierde verdieping. Hiervoor moet je eerst een trap of 8 op en de lift is kapot. Voordat je de afdeling opgaat, kom je eerst langs een enorme bouwput. Hier zijn ze aan het boren, drillen, timmeren en metselen. Bij het passeren vliegen de spetters cement dan ook langs je oren. Rust voor de patiënten kennen ze hier dus ook niet.. Deze afdeling heeft drie ‘wards onderverdeeld in
1; TBC/HIV, 2; een algemeen deel met een bij elkaar geraapt zooitje, 3; de écht zieke a.k.a. half stervende mensen met infectiegevaar. Ook hier is 0.0 privacy en wordt bijvoorbeeld een vaginaal onderzoek uitgevoerd voor het volle zicht van de rest van de zaal..
Dinsdag was het gelukkig een stuk beter. We hebben meegelopen met 2 Noorse verpleegkundigen en 2 artsen. Zij spraken erg goed Engels en konden ons een hoop dingen uitleggen en vertellen over de patiënten en het ziekenhuis. De dagen in dit ziekenhuis zien er wel heel anders uit dan in Nederland. Familie wast de patiënten, zorgt voor eten, medicijnen en lakens/kleding. Het zijn voornamelijk de artsen die de boel regelen en de verpleegkundigen voeren de eventuele taken uit. Onze ogen kunnen we in ieder geval goed de kost geven hier. De patiënten moeten hier voor alles betalen. Waar ik echt van schrok is de nonchalance waarmee er met dingen worden omgegaan. Er ligt een vrouw op de afdeling die ontzettend ziek is. Zij heeft een acute nierdialyse nodig omdat het anders niet goed gaat aflopen. De familie heeft hier echter geen geld voor en dus zal deze vrouw binnen een paar dagen overlijden. Dit kan alleen niet bespreekbaar gemaakt worden omdat de mensen dit hier zien als 'gods' wil. Er gebeuren hier echt hele vreemde en ook heftige dingen dus..
Ooohh, terwijl ik dit zit te typen, stond er ineens iemand van de Masai in onze tuin. Hij keek door het raam naar binnen en wij schrokken ons rot. Normaal komt er namelijk niemand onbekends op dit terrein. Na alle verhalen van Michelle over de traditionele Masai, waren we echt bang. Ze dragen namelijk altijd een mes en zodra ze iemand als vijand beschouwen, steken ze deze neer.. Heel fijn dus. Hij sprak geen Engels en wij wisten totaal niet wat hij kwam doen. In paniek zijn we naar de tuinman gerend die het huis hier bewaakt en hebben als een idioot op de deur van zijn hutje staan bonken (hij woont in de achtertuin) Hij was er niet en dus zijn we heel snel naar binnen gerend. Snel hebben we alle deuren hermetisch afgesloten en in paniek Emanuel gebeld en gezegd dat hij nú moest komen omdat er een vreemde man in onze tuin stond. Hij vertelde ons aan de telefoon dat hij wat vergeten te zeggen was; we zouden een nieuwe bewaker krijgen voor ’s nachts en dat was dus die jongen, oepsie..
Emanuel is gekomen en wij hebben onze verontschuldigingen maar aangeboden en ons netjes voorgesteld. Nu zit hij braaf op een stoel onder de boom, ons huisje te bewaken. Je maakt wat mee hier in Afrika..
Voor nu; Lala salama, xxx
-
19 Februari 2014 - 13:28
Je Tantetje:
Allerliefste nicht,
Wat een andere wereld!!!
Wat me (samen met nog een hoop andere dingen) opvalt in de "zorg" daar is dat ze aan de ene kant zo smijten met de antibiotica, is dus meer dan voldoende voorradig, en aan de andere kant iemand doodgemoedereerd laten sterven omdat ze de nierdialyse niet kan betalen. Moet ook best ff slikken zijn!
Ik denk wel fijn dat je op de interne bent geplaatst en niet meteen bij de kindertjes. Dat lijkt me daar helemaal aangrijpend!
En dan al die drukte, herrie, zooi etc. Nog erger dan het ziekenhuis in Sri Lanka als ik het zo hoor. Heb je daar ook mensen met een capuchon op in ontbloot bovenlijf? :-)
En dan die foto's... die bedden... daar zou je al ziek van worden door er alleen al op te gaan liggen! Al heeft die kat er weinig last van zo te zien.
Gelukkig zijn de dames en heren apart... anders is zo'n gynaecologisch onderzoek nóg genanter!
Wat een mooie pakjes hebben jullie. Zien er knap uit hoor zustertjes! Ben benieuwd hoe je ze zo wit houdt zonder wasmachine. Moet niet meevallen, schoon slaand op een steen in de rivier :-)
Gelukkig dat dinsdag die Noorse delegatie jullie wegwijs konden maken. Ik kan me indenken dat jullie je wel heel verloren, overbodig en ongelukkig voelden die maandag. Zo krijg je goede duidelijke informatie over het reilen en zeilen daar. Met extra info vanuit welke gedachtegang er soms, in jullie ogen vreemd, gehandeld wordt.
Leuk dat je er ook gezellig uit kunt. Een keer geen vette hompen maar lekker gegrilde spiesen met vlees
of vis. Al weet ik zo al wel wat jij zult kiezen... niet de vis...
Krijgen jullie nu ook les in billenschudden? Of moet je dan eerst meer vette hompen eten zodat er meer te schudden valt :-)
En ik hoor net van Jop dat er oon koentensproeiers zijn! Toppie! Heb je FSSB (frissen schone schuddende billen)
En dan dat verhaal van die bewaker. Hilarisch! Ik zie jullie al rennend en gillend door de tuin sprinten op de vlucht voor je eigen bewaker! :-)
Hier verder niets spectaculairs te melden vanuit Tilburg. Het weer is nu best goed. Niet koud en zelfs droog. Zondag heb ik heerlijk een uurtje buiten in het zonnetje gezeten. Uiteraard goed aangekleed en uit de wind. Die strand-bikini-plaatjes van jullie kan ik alleen maar bij kwijlen!
Janne en ik zijn ons een beetje aan het voorbereiden op New York. Er ligt nu sneeuw!!! Uiteraard hebben we er mega veel zin in! Zondag 2 maart gaan we en vrijdag de 7e zijn we weer terug. Dan heb ik vast een hoop meer te vertellen.
Lieve Janouk, fijn weer wat over je gelezen te hebben. Ik was zo benieuwd naar je eerste ervaringen met de medische wereld daar!
"Geduldig" wacht ik op je volgende stukje met foto's!
Een hele dikke "ik mis je wel een beetje-knuffel",
Monique
-
19 Februari 2014 - 18:31
Sissy :
Wauw wat een avontuur , ik had je trouwens wel eens willen zien dansen hihi -
19 Februari 2014 - 18:58
Mama Yolanda :
Lieve zuster Nouk,
Wat zien Ruby en jij er schitterend uit in jullie witte maatpak. En wat een verhalen heb je weer te vertellen. Dat in nog geen week tijd...
Je entree in de medische wereld was direct een confronterende lees ik. Niets geregeld, geen begeleiding, geen communicatie kort gezegd: zoek het maar uit en gebruik je voelsprieten. Dat zal even schrikken zijn geweest, daarna moet je schakelen en dat heb je ook gedaan: loslaten hoe dingen hier gaan en openstaan voor nieuwe wegen. Knap, Janouk, trots op je!
Terwijl ik je verhaal lees, zie ik de plaatjes bijna voor me. Armoede, kleur en chaos. De geuren krijg ik er niet bij, maar die zullen er niet om liegen. Geen privacy voor de zieken en mensen die niet geholpen kunnen worden, omdat ze geen geld hebben is hier ondenkbaar. Dat ze daar sterven is dan God's wil. Ik snap dat er dat bij jullie nuchtere Hollandse meiden maar matig ingaat.
Het zal nog bikkelen worden de komende tijd in het ziekenhuis denk ik, maar zolang je dicht bij jezelf blijft, je eigen grenzen durft aan te geven en het met elkaar kunt bespreken is dat een groot voordeel. Laat het maar gebeuren en zet jezelf in waar je de mogelijkheid hebt.
Gelukkig ook tijd voor ontspanning op het mooie Zanzibar. Het eten op de markt ziet er heerlijk uit en die billendans, die had ik wel eens willen zien. Jullie melkwitte achterwerk kan daar beslist niet tegenop.
Die Massai in de tuin vond ik een hilarisch verhaal. Ik vroeg me af of hij jullie zijn kunst van het hoge springen nog gaat laten zien. Hoop wel dat hij gewoon eet wat de pot schaft en zich niet tegoed doet aan geitenbloed:-)
De carnaval vierdaagse nadert nu met rasse schreden. Wij hebben zin in. Het weer is zacht, dus dat wordt lekker buiten in het zonnetje feesten.
K em wel nun nuuwe bontjas gekocht. Ge wit mar nooit, vor as de winter toch nog komt.
Lieve pluis, natuurlijk missen we jou en ook steeds meer. Het is stil en je bed blijft onberispelijk netjes. Ik doe elke ochtend je rolgordijntje omhoog en ' s avonds weer naar beneden en tel de dagen tot we elkaar weer zien in Afrika.
Het belangrijkste is dat jij het goed maakt en waardevolle dingen beleeft, want daar deed je het voor.
Geef iedereen maar een hele dikke knuffel en tot schrijf,
Je mamaxxxx
-
20 Februari 2014 - 00:32
Janica:
Hallo lieve Janouk,
Ook jouw verslag heb ik weer met plezier gelezen .... gelukkig klinkt ook jouw mail opgewekter dan de
app-jes van afgelopen maandag .... toen sloeg de schrik me wel even om het hart ....
Jullie hebben de eerste teleurstelling over de opvang en begeleiding goed opgepakt en de koppies niet laten hangen .... knap hoor!!
De situatie van de patiënten is naast schrijnend ook bijna lachwekkend ..... wat zijn we hier dan verwend .... niks je eigen lakens meebrengen , en niks je eigen potten en pannen gevuld met eten .... niks je ziekenhuisbed delen met de hele familie .... de verpleging zal daar niet bezwijken onder de werkdruk begrijp ik .... ze staan erbij en kijken ernaar ..... hoeveel jaar studie zal daar aan vooraf gegaan zijn ... hoop dat jullie dat nog kunnen ontdekken wat daar ben ik wel heel nieuwsgierig naar!!
Wees voorzichtig bij de uitvoering van alle handelingen en voorkom dat je zelf iets oploopt maar bovenal blijf genieten van jullie avontuur!
dikke kus van Ruby's mamsie. XXX
-
20 Februari 2014 - 00:32
Janica:
Hallo lieve Janouk,
Ook jouw verslag heb ik weer met plezier gelezen .... gelukkig klinkt ook jouw mail opgewekter dan de
app-jes van afgelopen maandag .... toen sloeg de schrik me wel even om het hart ....
Jullie hebben de eerste teleurstelling over de opvang en begeleiding goed opgepakt en de koppies niet laten hangen .... knap hoor!!
De situatie van de patiënten is naast schrijnend ook bijna lachwekkend ..... wat zijn we hier dan verwend .... niks je eigen lakens meebrengen , en niks je eigen potten en pannen gevuld met eten .... niks je ziekenhuisbed delen met de hele familie .... de verpleging zal daar niet bezwijken onder de werkdruk begrijp ik .... ze staan erbij en kijken ernaar ..... hoeveel jaar studie zal daar aan vooraf gegaan zijn ... hoop dat jullie dat nog kunnen ontdekken wat daar ben ik wel heel nieuwsgierig naar!!
Wees voorzichtig bij de uitvoering van alle handelingen en voorkom dat je zelf iets oploopt maar bovenal blijf genieten van jullie avontuur!
dikke kus van Ruby's mamsie. XXX
-
20 Februari 2014 - 00:32
Janica:
Hallo lieve Janouk,
Ook jouw verslag heb ik weer met plezier gelezen .... gelukkig klinkt ook jouw mail opgewekter dan de
app-jes van afgelopen maandag .... toen sloeg de schrik me wel even om het hart ....
Jullie hebben de eerste teleurstelling over de opvang en begeleiding goed opgepakt en de koppies niet laten hangen .... knap hoor!!
De situatie van de patiënten is naast schrijnend ook bijna lachwekkend ..... wat zijn we hier dan verwend .... niks je eigen lakens meebrengen , en niks je eigen potten en pannen gevuld met eten .... niks je ziekenhuisbed delen met de hele familie .... de verpleging zal daar niet bezwijken onder de werkdruk begrijp ik .... ze staan erbij en kijken ernaar ..... hoeveel jaar studie zal daar aan vooraf gegaan zijn ... hoop dat jullie dat nog kunnen ontdekken wat daar ben ik wel heel nieuwsgierig naar!!
Wees voorzichtig bij de uitvoering van alle handelingen en voorkom dat je zelf iets oploopt maar bovenal blijf genieten van jullie avontuur!
dikke kus van Ruby's mamsie. XXX
-
20 Februari 2014 - 00:32
Janica:
Hallo lieve Janouk,
Ook jouw verslag heb ik weer met plezier gelezen .... gelukkig klinkt ook jouw mail opgewekter dan de
app-jes van afgelopen maandag .... toen sloeg de schrik me wel even om het hart ....
Jullie hebben de eerste teleurstelling over de opvang en begeleiding goed opgepakt en de koppies niet laten hangen .... knap hoor!!
De situatie van de patiënten is naast schrijnend ook bijna lachwekkend ..... wat zijn we hier dan verwend .... niks je eigen lakens meebrengen , en niks je eigen potten en pannen gevuld met eten .... niks je ziekenhuisbed delen met de hele familie .... de verpleging zal daar niet bezwijken onder de werkdruk begrijp ik .... ze staan erbij en kijken ernaar ..... hoeveel jaar studie zal daar aan vooraf gegaan zijn ... hoop dat jullie dat nog kunnen ontdekken wat daar ben ik wel heel nieuwsgierig naar!!
Wees voorzichtig bij de uitvoering van alle handelingen en voorkom dat je zelf iets oploopt maar bovenal blijf genieten van jullie avontuur!
dikke kus van Ruby's mamsie. XXX
-
20 Februari 2014 - 00:33
Janica:
Hallo lieve Janouk,
Ook jouw verslag heb ik weer met plezier gelezen .... gelukkig klinkt ook jouw mail opgewekter dan de
app-jes van afgelopen maandag .... toen sloeg de schrik me wel even om het hart ....
Jullie hebben de eerste teleurstelling over de opvang en begeleiding goed opgepakt en de koppies niet laten hangen .... knap hoor!!
De situatie van de patiënten is naast schrijnend ook bijna lachwekkend ..... wat zijn we hier dan verwend .... niks je eigen lakens meebrengen , en niks je eigen potten en pannen gevuld met eten .... niks je ziekenhuisbed delen met de hele familie .... de verpleging zal daar niet bezwijken onder de werkdruk begrijp ik .... ze staan erbij en kijken ernaar ..... hoeveel jaar studie zal daar aan vooraf gegaan zijn ... hoop dat jullie dat nog kunnen ontdekken wat daar ben ik wel heel nieuwsgierig naar!!
Wees voorzichtig bij de uitvoering van alle handelingen en voorkom dat je zelf iets oploopt maar bovenal blijf genieten van jullie avontuur!
dikke kus van Ruby's mamsie. XXX
-
20 Februari 2014 - 00:33
Janica:
Hallo lieve Janouk,
Ook jouw verslag heb ik weer met plezier gelezen .... gelukkig klinkt ook jouw mail opgewekter dan de
app-jes van afgelopen maandag .... toen sloeg de schrik me wel even om het hart ....
Jullie hebben de eerste teleurstelling over de opvang en begeleiding goed opgepakt en de koppies niet laten hangen .... knap hoor!!
De situatie van de patiënten is naast schrijnend ook bijna lachwekkend ..... wat zijn we hier dan verwend .... niks je eigen lakens meebrengen , en niks je eigen potten en pannen gevuld met eten .... niks je ziekenhuisbed delen met de hele familie .... de verpleging zal daar niet bezwijken onder de werkdruk begrijp ik .... ze staan erbij en kijken ernaar ..... hoeveel jaar studie zal daar aan vooraf gegaan zijn ... hoop dat jullie dat nog kunnen ontdekken wat daar ben ik wel heel nieuwsgierig naar!!
Wees voorzichtig bij de uitvoering van alle handelingen en voorkom dat je zelf iets oploopt maar bovenal blijf genieten van jullie avontuur!
dikke kus van Ruby's mamsie. XXX
-
20 Februari 2014 - 17:56
Opa:
Hallo Nouk Pluis
Als ik dit lees zitten de verschillen niet zozeer in het uitgaan maar meer in het werk.
De ziekenzalen hebben meer de sfeer die er was in de markthallen in Sri Lanka.
Nee dan is het hier beter .Ik kan dit weten omdat ik net terug ben van een medische ingreep.
n.l het verwijderen van de galblaas .
Het gaat nu weer goed en daarom vertellen we je je nu pas ,anders had je je maar ongerust gemaakt
en dat is niet prettig als je zo ver weg bent.
Vrijdagavond kreeg ik buikpijn en ben via de huisartsenpost op de eerste hulp beland.
Na uren zoeken was de diagnose ,waarschijnlijk galblaas
Zaterdag een echo gemaakt met de bevestiging, grote en kleine stenen die er in de toekomst wel uit zouden moeten.(Maar liever niet in Tanzania)
Omdat die galblaas weer begon te vervelen besloot de arts zondagmorgen, om 12 uur, opereren.
Oma kwam met familieleden nog even op bezoek en hebben me nog een eindje weggebracht.
Zenuwachtig was ik niet alleen ---------Joris en Jelle gingen linksaf richting CARNAVAL en ik rechtsaf
richting operatiekamer.Hoe kan je het verzinnen? Terug op de kamer kreeg ik een morfinepomp en vliegen de paracetamol om je oren. Na een aantal controles mocht ik woensdag naar huis.Marijn wilde op bezoek komen maar de patient was woensdagmiddag weg hij is toen hier langs geweest met een leuke kaart .heel lief.
De carnaval moet ik overslaan net als jij,maar jij zit tussen de palmbomen en ik in de regen denknik.
Lieve Nouk geniet er van .
Dikke knuffel xxx Opa
-
20 Februari 2014 - 18:47
Joris :
Nouk,
Goed verhaal! Ik ben onder de indruk van je schrijfkwaliteiten. De armoede van het ziekenhuis in Afrika was te verwachten. Samen met de foto's die je stuurde wordt de razendsnelle verspreiding van epidimieën plotsklaps duidelijk. Misschien een poging doen het woord hygiëne op te laten nemen in het Tanzaniaans woordenboek?
Mooi dat je inmiddels ook al aan het veldwerk bent begonnen. Een paar tafeltjes op een grasveld met verder honderden zieke Afrikaantjes, dat is natuurlijk het beeld waarmee je aan zo'n stage begint. Ik werd, ondanks mijn schrijnende gebrek aan medische interesse en durf, bijna jaloers. Zo kun je écht direct iets betekenen. En dat in de ontwikkelingshulp en medicijnendistributie in de Derde Wereld nog bijzonder veel misgaat....dat is nu juist de Achilleshiel van onze goedbedoelde Westerse hulp.
Wees blij dat je in ieder geval zo direct iets kan doen, ieder genezen kindje is er in ieder geval één.
Voorlopig sta ik ook aan een tafel met dringende mensen, in een situatie die wel wat wegheeft van de jungle. Volwassenen gedragen zich als wilde beesten en doen hun uiterste best alles wat wordt aangeboden weg te graaien. Zelfs de outfits zijn jungle-like: de gemiddelde vrouw komt in haar Roy Donders-tijgerprint huispak. Jazeker, ik sta 7 dagen in Hawaï-bloes op de Huishoudbeurs om nieuwe tropische snoepjes uit te delen...
Wees dus maar blij, daar sta je in ieder geval fris en zonnig in plaats van in een bedompte beurshal.
Ik ben stinkend jaloers!
x Joris -
20 Februari 2014 - 23:19
Papa Ulli:
hallo Janouk
nu is het echte veldwerk begonnen, de wilde verhalen zijn dus waar . ben ik bij dat ik nog in goede conditie ben en en mijn zorg praimie in nederland betaal. Leuk te horen dat jullie je daar goed vermaken en dat er ook nog wat lekers te eten is. Ben erg benieuwd naar de afrikaanse Top 40 of is het van de Jin en jengel muziek ? Hier verder niks nieuws , XXX Papa en tot het volg . verhaal, groetjes aan al je vriendinnen van de Dadelberg . -
21 Februari 2014 - 18:44
Janne:
lieve nicht!
Wauw wat een verhalen allemaal en wat een avontuur.
Echt een wereld van verschil als ik dit zo lees vergeleken met Nederland. Onverantwoord zou je soms denken... katten die los lopen door het ziekenhuis etc.
Haha wat eng zeg die vreemde man op het terrein, gelukkig was het uiteindelijk de bedoeling dat de man kwam ;-)
Wat een bijzondere ervaring allemaal zeg, ik geniet er al van als ik dit zo zit te lezen laat staan hoe jij daar aan het genieten bent. Heerlijk!
Ik ben benieuwd naar je volgende verhaal!
Hele dikke kus van je nichtje XXXXXX
-
21 Februari 2014 - 21:31
Fam Van Ginderen:
Ha Janouk,
Zo te lezen heb je het naar je zin en al veel beleefd.
Ziekenhuis ziet er wel wat anders uit dan bij ons. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe daar een lab of iets wat er op lijkt uit ziet. Echt leuk om daar een tijdje te werken.
Je lijkt wel een echte dokter in je witte jas.
In ieder geval veel plezier daar en werk ze met zin. Veel liefs de oude buurtjes van de Dadelberg, Rik, Anneleen, Stephanie, René en Jeanine -
22 Februari 2014 - 10:43
Yolanda:
Hoi Janouk, Je kent mij niet maar ik heb gister avond carnaval gevierd met jouw moeder. Erg gezellig en we hebben het veel gehad over onze dochters die heeeeel ver weg zitten. Super leuk om jouw ervaringen te gaan lezen! Super veel plezier, groetjes Yolanda
-
27 Februari 2014 - 11:42
Oma:
Lieve kleindochter,
Hoe is het daar,gaat het al een beetje beter?Even in een dipje gezeten.Je moet aan zoveel dingen wennen.De hitte het vette eten enz.Blijf positief denken,,alles komt goed" zou Joris zeggen.Dat zei hij ook toen opa geopereerd moest worden,oma alles komt goed,de held op sokken.
Met opa gaat het goed.De hechtingen zijn eruit dat geeft verlichting.Hij heeft wel een dikke bult boven de wond,maar dat komt omdat de arts de spieren door moest snijden anders kon hij niet bij de galblaas.
De operatie was hard nodig want de galblaas stond op springen volgens de arts.
Lieve Janouk heb je al wat ervaring op gedaan in het ziekenhuis,of schokkende dingen meegemaakt?
Je komt daar van alles tegen natuurlijk.Zo dat was het weer zo n beetje. Tot volgend schrijfs.
Heel veel liefs en een dikke knuffel van je oma en opa.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
