Een eiland vol tegenstellingen
Door: Janouk
Blijf op de hoogte en volg Janouk
25 Maart 2014 | Tanzania, Zanzibar
Weer een week voorbij. En wát voor eentje. De afgelopen week stonden Ruby en ik op de afdeling kinderchirurgie. Een erg leuke maar heftige afdeling. We werden verwelkomd door het ‘hoofd’ van de afdeling, Nasra. Een erg lieve vrouw die ons een korte rondleiding heeft gegeven. De afdeling is opgesplitst in drie delen. Je hebt een deel voor kinderen met brandwonden, eentje met orthopedische patiënten en eentje voor kinderen met spina bifida (open ruggetje), hydrocefalus (waterhoofd) en alles wat niet binnen de rest van de opties past. De leeftijd van de kinderen is verschillend. Er liggen baby’tjes van net 6 dagen oud, maar er zijn ook kinderen die al zeker 10 jaar zijn. Op de afdeling is het een ongelofelijk lawaai. Dit is echter geen lawaai van blije, spelende kinderen. Het is het geluid van krijsende kinderen en baby’s die ongelofelijk veel pijn hebben. Dit was voor ons dan ook even ‘wennen’. Er staan rijen met bedjes en hier liggen kinderen mét of zonder moeders in. De afdeling staat vol met thermoskannen, schalen en borden met eten voor de kinderen. Sommige lopen nog wat rond op de afdeling, andere liggen als een dood vogeltje in bed. Een triest beeld om te zien. Er is nauwelijks speelgoed, alleen een paar tekenblokken die de vorige vrijwilliger had meegenomen.
’s Morgens wordt er op de afdeling een ‘wondenronde’ gedaan. De kinderen en baby’s komen één voor één in een soort kamertje om de desbetreffende wond(en) te laten schoonmaken en verbinden. Ze worden op één van de drie 'behandeltafels' (lees; aanrecht) neergezet waar plaats is. Dan wordt het verband eraf gehaald en begint de ellende. De meest verschrikkelijke, bloedende, verbrande, geschaafde wonden komen tevoorschijn. Het ergste om te zien zijn de verbrande kinderen. Er is niks meer over dan alleen een laagje lichtroze huidlaag. In hun gezichtjes zie je de straaltjes van het kokende water nog lopen.. Vaak zit het verband er helemaal in vastgeplakt en dit rukken ze er met grof geweld even af. Deze wonden worden eerst gespoeld met NaCl. Hierbij beginnen de meeste kinderen al heel hard te krijsen. De moeders droppen hun kind en verlaten dan het kamertje weer. Een kind lijkt hier meer een last dan echt een gift. Deze kinderen gillen dus ook heel hard om hun moeder omdat ze zoveel pijn hebben. Het enige wat de zusters hier dan doen is nog harder schreeuwen dat ze stil moeten zijn en zich niet zo moeten aanstellen. Echt harteloos en vreselijk om te zien. Een lesje sociale vaardigheden zou hier best op zijn plaats zijn..
Hierna worden de wonden met jodium afgedekt. Hierbij krijsen de kinderen echt moord en brand. Wij hebben geholpen met het schoonmaken. Dat was mentaal een behoorlijke klap voor ons. Het is ongelofelijk moeilijk om door te gaan met je handeling wanneer je het kind zo ongelofelijk veel pijn doet en deze echt zo hard huilt en gilt. Met het idee dat jij dat veroorzaakt, is het echt een opgave om dan door te zetten. Hartverscheurend.
Één kindje is me heel erg bijgebleven, een jongetje van een jaar of 5. Er moesten hechtingen verwijderd worden op zijn hoofd. Dit mocht ik doen, normaal geen probleem maar zonder pincet wordt het toch een gepruts omdat je de draadjes niet goed vast kunt pakken. Toen had ik wel even bibberhandjes, met zo’n scherp mesje bij dat wiebelende kinderhoofdje. Het jongentje had ook nog twee wonden op zijn knieën. Dit bleken brandwonden te zijn en bij het verwijderen van het verband, gilde het jongetje al vreselijk hard. We deden het echt heel erg voorzichtig. Ruby was het verband aan het losweken en ik aaide over zijn ruggetje om hem gerust te stellen en was rustig tegen hem aan het praten. Eenmaal toen Ruby de wond ging spoelen ging het kind volledig door het lint. Hij gilde het uit en trappelde met zijn beentjes om de pijn maar weg te stampen. Ik had op dat moment zijn handjes vast en hij kneep ze echt helemaal fijn. Heel erg zielig. Hij krijste om zijn moeder en nadat we met 1 beentje klaar waren, bleef hij maar in het Swahili iets roepen. Ik vroeg aan een verpleegster wat hij riep en het kwam erop neer dat we niet aan zijn andere been moesten komen, het verband moest blijven zitten, we mochten het niet aanraken! Helaas moesten we deze wond ook schoonmaken en dus begon het kind nog harder te gillen. Het gekrijs ging echt door merg en been. Hij riep om zijn mama maar die was er niet. Ruby ik hebben toen een ‘almost doctor’ gestuurd om nú zijn moeder te gaan halen. Eerst werden we raar aangekeken omdat een ouder bij de behandeling hier niet gewoon is. Uiteindelijk kwam de vader en die is bij het jongentje gebleven. Het kind werd wel iets rustiger maar verging echt van de pijn. Aan pijnstilling doen ze hier niet. Nadat de behandeling klaar was, hebben we het jongetje een ballon gegeven. Deze hadden we meegebracht om aan de kindjes te geven wanneer deze ‘flink’ geweest waren bij de wondenronde. Hier was hij erg blij mee. Toch waren we beide na dit jongentje wel eventjes van slag.
Gelukkig hebben we ook nog iets goeds kunnen doen voor de kinderen. De rest van de ballonnen hadden we uitgedeeld op de afdeling en ook de armbandjes die Mary me mee had gegeven, hebben we gegeven. De armbandjes hadden ze allemaal om hun pols, voet of aan hun ziekenhuisbed bevestigd. De kinderen vonden de ballonnen werkelijk fantastisch. Overal zagen we ze door de lucht vliegen. We hebben nog met de kinderen gespeeld en dit vonden ze zó leuk. Ruby en ik voelden ons heel even de ‘cliniclowns’. De kinderen waren zo enthousiast dat er iemand echt aandacht voor ze had. Eerst waren ze nog wat afwachtend en angstig maar daarna kwamen ze helemaal los. De groep meespelende kindjes werd ook steeds groter. De vaste verpleging speelt namelijk nooit met deze kinderen en ook de moeders zijn weinig energievol.
Na alle ellende van het ziekenhuis, hebben we wel een héérlijk weekend achter de rug. Ruby en ik zijn een weekendje naar Kendwa geweest, een plaatsje in het Noorden. Hier moesten de stranden prachtig zijn en dus hadden we 2 nachtjes geboekt in een bungalowtje. Vrijdagmiddag zijn we met de taxi die kant op gegaan. Onderweg kom je langs de meest krakkemikkige hutjes en winkeltjes. De weg was ook niet overal even goed. Vaak een gehobbel en gestuiter achter in de auto. Maar na zo'n uurtje gereden te hebben kwamen we aan bij de bungalows en de luxe resorts. En inderdaad...
WAT EEN PARADIJS! Stel je het witste zand voor en het blauwste water wat je ooit hebt gezien.. En dan nog was dit zand witter en blauwer!
Dit zijn de plaatjes van google, dit is óók Zanzibar. Een eiland vol tegenstellingen. Van de hel in het ziekenhuis, naar de hemel in Kendwa. Hier hebben we 3 dagen gerelaxt en zijn we weer helemaal ‘zen’ geworden. Heerlijk eten, vriendelijke mensen en een super groot bed voor ieder. De douche had zelfs warm water, dit was wel weer een keertje lekker na 1,5 maand alleen maar koud water. We hebben hier ook goddelijke brownie-noten-taart gegeten. Alle snoep-koek en chocolade mis ik namelijk wel van thuis hoor.
Zondagavond werden we om 20u weer opgehaald en was onze mini-vakantie helaas weer klaar. Maar nu kunnen we er wel weer vol tegenaan!
Nu weer een weekje op de kinderchirurgie in combinatie met nog een paar OK’s. Met deze hitte is het namelijk toch echt het best vertoeven op de operatiekamers mét airco..
Liefs,
-
25 Maart 2014 - 10:22
Angela Venis (mevr. Venis Van Het Gertrudis):
oh, Janouk.
Helaas ben ik heel wat keren in een kinderziekenhuis geweest in Nederland,ook op de chirurgie/wonden poli. DAt is al heel heftig, maar als ik jou verhaal lees........
Fijn dat je wat goeds hebt kunnen doen. Hoe klein het ook is. Als genoeg stagiares laten zien hoe het ook kan, wie weet wat voor een blijvende invloed je achter kan laten op Zanzibar.
Is het een idee/mogelijkheid om jouw moeder kleine spulletjes mee te geven voor de kinderen in het ziekenhuis? Ik weet zeker dat mijn dochters graag iets voor de kindjes willen verzamelen.
Veel sterkte en plezier daar.
groeten,
Angela -
25 Maart 2014 - 10:28
John K:
Krijg toch wel even een klomp in mijn maag als ik je verhalen zo lees. Ik kan me voorstellen dat het erg moeilijk is om de kinderen zo te zien en te moeten behandelen tegen hun wil in maar dat je weet dat dit de enige en beste oplossing is. Verder heb ik het idee dat je het goed naar de zin hebt en met een goede afwisseling van werk en plezier. Ik me dan ook levendig voorstellen dat jullie je van het weekend in een paradijs begaven en dat je al het leed even lekker van je af kan zetten. Alles wat hier gebeurd verbleekt met wat jullie meemaken. Geniet wanneer je kunt en ik weet zeker dat ze in het ziekenhuis heel blij met jullie zijn zeker de kindjes.
Dikke knuffel van je suikeroom en groetjes aan Ruby. -
25 Maart 2014 - 11:29
Liesbeth:
Lieve Janouk,
Wat een verhaal zeg....daar keert je maag van om... Vreselijk! Hier al naar onderbuikgevoel als Maud of Mats zich een keer flink pijn doen, maar niet te vergelijken met de ellende daar.
Heb hier ook heel veel in huis van M&M ( speelgoed, kleertjes vanaf maatje 62, knuffels) Het zou zo die kant op mogen. Dus als je een mogelijkheid ziet....laat het ons weten!
Gelukkig hebben jullie ook weer betere tijden achter de rug...dat strand, dat water... Wow!
We wensen jullie alle succes en waar nodig sterkte, en we blijven je volgen!
Liefs van Berthil, Liesbeth en knuffels van Maud&Mats -
25 Maart 2014 - 12:00
Tante Ria:
Hoi Janouk,
Wat een heftig verhaal zeg, ik kreeg er kippenvel van. Het is bijna niet voor te stellen dat het er daar zo aan toegaat, als je zoals wij, in zo'n bevoorrecht land woont. Kan me goed voorstellen dat je even tijd nodig hebt om die beelden uit je hoofd te krijgen.
Wat een verschil met het tweede deel van je verhaal, dat is alleen maar genieten en de beste remedie om weer vol energie aan de volgende opdracht te beginnen.
Lieve groetjes, tante Ria
-
25 Maart 2014 - 12:21
Sissy:
Lieve dappere meisjes,
Wat een heftig verhaal zeg. Het blijft zo vreselijk moeilijk om kinderen te zien lijden. Ik maak dat hier bij ons op school ook regelmatig mee. Het gaat je inderdaad door merg en been. Gelukkig zijn kinderen het wel weer gauw kwijt.
Geniet van de afleiding dhet weekend jullie geeft.
Ik volg jullie.
xx Sissy
-
25 Maart 2014 - 12:52
Herman Beaujon:
Hallo Janouk en Ruby,
Dit is wat je noemt een "cultuurschok".Al lezend vraag ik me dan af wat wij hier kunnen doen om het leed op de Kinderafdeling te verlichten. Ballonnen opsturen? Knuffels inzamelen? Ik weet het niet en tegelijkertijd besef ik ook dat ik geen cultuurverandering teweeg kan brengen. Toch ga ik hierover nadenken en kijken wat er mogelijk is. Geniet in de tussentijd van jullie stage en het mooie van Zanzibar. tot de volgende -
25 Maart 2014 - 13:14
Janne:
Lieve nouk,
Wat heftig zeg! Hoe er daar met die kindjes word omgegaan. En hoe normaal hun dat vinden, terwijl dat voor ons echt ongelofelijk is. Dit moet echt flink slikken zijn geweest.
Ze mogen wel wat sociale vaardigheden lesjes van me overnemen ;)
Leuk dat jullie met ze hebben gespeeld en ze ballonnen hebben gegeven. We zagen in sri lanka ook al dat de kinderen zo enorm blij zijn met alleen een ballon. Dat zal jullie vast goed hebben gedaan, geeft toch altijd een goed en fijn gevoel denk ik. Dat je ze weer ziet opleven en blij ziet worden.
Jullie zijn wel enorm lief voor ze, zo krijgen ze even een boost zal ze goed doen.
Dat eilandje heerlijk zeg! ik ben jaloers, je bent al flink bruin zie ik op de foto's.
Ik kijk uit naar je volgende verslagje.
Een hele dikke kus van je nichtje
-
25 Maart 2014 - 15:03
Theun:
Lieve Janouk,
Wat een toestand in dat ziekenhuis, hier zijn ze denk ik wel eens te flauw, maar kleine ukkies zonder pijnstillers zou eigenlijk niet moeten mogen. Lief van jullie, dat je met afleiding die kinderen nog een beetje gerust kunt stellen. Inderdaad is de tegenstelling gigantisch als je daarna in zo'n resort zit met warme douches en een lekker bed.
Toch knap hoe jullie je staande houden onder zulke omstandigheden. Blij dat ik daar niet werk, ik zou daar denk ik slecht tegen kunnen, maar ja, daar is echt alles anders. Hier gaat alles naar wens, de afspraken bij het prikcentrum zijn al gemaakt en het begint steeds dichter bij te komen. Nog een goede 4 weken en wij komen jullie opzoeken. Ik zorg er wel voor dat ik dingen meebreng die je mist, als je het maar op tijd laat weten via de mail of zo. Ik weet niet of het zin heeft, maar kunnen wij ook iets voor die zieke kinderen betekenen? Naast ballonnen en armbandjes zijn er wellicht ook nog andere dingen zinvol, laat aub weten. Kus ook voor Ruby en ik hoop je snel weer te zien.xxxxxxxxxxxxx Theun -
25 Maart 2014 - 16:28
Mama Yolanda:
Mijn lieve dappere dochter,
Wat een verhaal!
Tijdens het lezen wisselden bij mij de emoties van ongeloof naar boosheid om uiteindelijk te eindigen in totale verbijstering. Ik ben niet medisch geschoold, maar mijn handen jeuken en ik zou er wat voor over hebben om op deze kinderafdeling het spelelement, de pedagogische omgangsvormen en de begeleiding van mensen daarbij op te zetten, zodat het voor kinderen draaglijker wordt om in het ziekenhuis te liggen.
Met eenvoudige handgrepen valt er al veel te bereiken, dat hebben jullie wel laten zien met je ballonnenactie. Het grote probleem is dat deze levensstijl diep in mensen verankerd zit vanuit hun cultuur. Kinderen zijn hier blijkbaar een last schreef je en er wordt niet echt naar hen omgekeken. Dat staaft ook het feit, dat er zoveel kinderen met brandwonden zijn. Er is dus klaarblijkelijk te weinig zorg en attentie bij gevaarlijke situaties en daardoor lopen kinderen zulke lelijke verwondingen op. Ondenkbaar hier!
Jullie hebben opnieuw bewezen, dat nadenken en inventiviteit tonen dikwijls een waardevolle toevoeging kan bieden. Ook jullie optreden tegen de almost docter, die NU de moeder van het hysterische jongetje moest gaan halen, zie ik voor me. Het vastberaden gezicht, dat jij daarbij getrokken hebt, Janouk, kan ik uittekenen. TROTS ben ik dan weer op jou en op Ruby. Want dat zulke situaties emotioneel behoorlijk binnen komen mag duidelijk zijn...
We gaan zeker serieus nadenken hoe wij vanuit Nederland iets voor de kinderen op Zanzibar kunnen betekenen. Omdat we op onze reis na het weekje eiland ook nog een binnenlandse vlucht nemen naar Tanzania, mogen we maar 15 kg bagage meenemen. Op de grote vlucht vanuit Nederland is dat echter veel meer. Die kilo's zouden we kunnen benutten om speelgoed, creatief materiaal, knuffels, plaatjesboeken enz. mee te brengen. Het zou veel afleiding kunnen bieden aan deze kinderen, zodat ze hun pijn even kunnen vergeten. Willen jullie eens overleggen met Nazra?
Het tweede gedeelte van je verhaal is zo in tegenstelling met het eerste stuk, dat ik begrijp hoe heerlijk dat weekend moet zijn geweest na zoveel ellende. Prachtige foto's in een bijna sprookjesachtige omgeving. Het idee, dat wij straks ook in dat prachtige water zullen zwemmen wordt steeds aanlokkelijker en komt nu ook langzaam dichterbij.
Binnenkort komen de Nieuwlandjes naar het Brabantse land en kunnen we ons gezamenlijk verheugen op onze grote trip en op een weerzien met jullie.
Heerlijk! Jullie zien er goed uit op de foto's en jullie stralen samen echt een warme verbondenheid uit. Kan ook niet anders als je zoveel samen meemaakt.
Tot gauw lief kind,
Een hele dikke knuffel van je mamaxxxx
-
25 Maart 2014 - 19:23
Sophie :
Hee lieve Noekie,
Wat een zielig verhaal. Zou ik ook echt niet tegen kunnen hoor. Maar dat paradijs ziet er echt prachtig uit. Lekker genieten :) En die gamba's en notentaart. Jam jam. I mis youuu.
Dikke kus en lebber van Tarzan. -
25 Maart 2014 - 21:52
Monique:
Lieve Janouk en Ruby,
Wat een schrijnende verhalen! Ik zit hier met een brok in mijn keel je verslag te lezen. De mooie en geweldige 2e helft over Kwenda kan hier zelfs niets aan veranderen. Wat een hel voor die arme kindertjes. Moet hartverscheurend zijn geweest voor jullie. Ik kan me indenken dat het moeite heeft gekost om je professioneel op te stellen en niet met het arme knulletje stiekem mee te huilen! Een schop onder die ronde billen van die ouders om hun kleintjes zo aan hun lot over te laten. Ik snap ook wel dat je het ze bijna niet kwalijk kunt nemen, ze weten niet beter. Maar toch! :-(
Het moet jullie lucht hebben gegeven toen je zag en merkte dat ze uiteindelijk toch te prikkelen zijn tot plezier en spel en hun ellende even kunnen vergeten.
Dat paradijsje had niet beter gepland kunnen zijn.
Zoals al je volgers zit ik dan meteen te denken wat ik voor die schatjes daar zou kunnen betekenen. Laat weten hoor, dan doen we ons best!!!
Jullie zijn dit weekend in ieder geval weinig te kort gekomen. Wat een geweldig plekje op deze aardkloot! En wat zien jullie er goed uit!!!
Lieve Pluis, heel veel sterkte komende week op deze zware afdeling. En als ze zo onaardig blijven doen tegen die arme kindertjes moet je het zeggen hoor. Dan stuur ik Ekspo langs. Mag hij ze bijten!! :-)
Dikke, nee hele dikke kus,
Monique XXX -
26 Maart 2014 - 11:06
Janica:
Hallo lieverd,
Meisje, ik heb gisteren jullie beider blog gelezen en de tranen schoten omhoog ...
Ik kon ook even niet meteen reageren ...
Als kind heb in door kokende thee zelf forse brandwonden op beide benen opgelopen ... gelukkig heb ik daar niets anders dan littekens aan over gehouden ....
Wat zullen die kinderen getraumatiseerd zijn na hun ziekenhuis opname .... onbeschrijflijk gewoon dat dit soort middeleeuwse praktijken in Afrika gewoon als "normaal" worden beschouwd.
Ik hoop van harte dat Nassra samen met jullie de eerste verbeteringen kan aanbrengen wat betreft empathische zorg en dat goed voorbeeld doet volgen ....
Tegelijk realiseer ik me heel goed dat iets wat zo in de cultuur verweven zit niet zo gemakkelijk veranderd kan worden. Hier kun je het je gewoon niet meer voorstellen dat je als ouders niet bij de behandelingen wordt betrokken.
Ik ben zo blij dat jullie band zo hecht is dat jullie dit grotendeels samen kunnen opvangen maar thank God is er ook app en skype!! Ongekend toch eigenlijk dat grote verschil ... jullie kunnen via app of skype steun zoeken en vinden bij het thuisfront als de behoefte daar is .... zelfs al zijn we zoveel uur bij elkaar verwijderd .... daar zitten de ouders in de buurt maar is die steun er niet .... gewoon omdat zij ooit ook zo zijn opgevoed!! Triest hoor!!
Een ander groot contrast is jullie weekend uitje .... de hel en de hemel op één eiland.
jullie hebben daar heerlijk kunnen verwerken en uitrusten maar de realiteit blijft .... dat werd maandag maar weer eens duidelijk. Geen zuurstof aanwezig dus geen OK' s .... pech als je toevallig aan de beurt was!! En ja .... logisch dat jullie als blonde zusters uit Europa denken dat dit een grap was ....
De dagen worden hier afgeteld tot we jullie daar gaan ontmoeten, maar eerst gaan we 13 april kijken of die Brabantse nachten zolang zijn als ze altijd zeggen ....
dikke kus , Ruby's mamsie -
26 Maart 2014 - 13:52
Oma:
Lieve Janouk,
Wat zijn we ongeloofelijk trots op jullie.
Mensen reageren allemaal geschokt na het lezen van je verhaal ook wij.
Jullie kunnen er niet veel aan veranderen,alleen liefde geven.Alle beetjes helpen.
Fijn dat jullie zoveel steun aan elkaar hebbenen het samen van je af kunnen praten.
En daarna dat fijne weekend dus dat moet lukken.
Nouk we missen het gezellige kopje thee en even bij kletsen.
Je bent iedere dag het onderwerp van gesprek en gauw op de blog kijken of er weer nieuws is.
Lieve kleindochter dikke knuffel van je oma en opa en groetjes aan Ruby -
26 Maart 2014 - 15:58
Imke:
Hee Janouk,
Wat een heftig verhaal! Echt verschrikkelijk om te lezen dat het er daar zo aan toe gaat. Geen pijnstilling zo bizar. Ik kan het mij nauwelijks voorstellen. Ik loop nu stage in het Sophia kinderziekenhuis op de afdeling chirurgie maar gelukkig gaat het er daar heel anders aan toe. Ik vind het echt heel knap dat je dit doet en je onder deze omstandigheden staande weet te houden. Heel veel succes nog de rest van je stage en ik hoop dat je ook nog een beetje kan genieten.
Liefs Imke -
26 Maart 2014 - 17:03
Mary:
Lief "Noukie"
Jij kent mij al een beetje....dus je weet dat ik met tranen in mijn ogen je verhaal heb zitten lezen.
Kippenvel, en ik hoop ook dat het gehuil en gegil niet te lang op jullie netvlies blijft hangen.
Wat ben ik blij dat ik je die armbandjes heb meegegeven. Ben blij dat ze zo goed van pas kwamen daar,
hier lagen ze bijna in de vuilnisbak...zo zie je maar.
Erg fijn dat jullie elkaar daar hebben, om je verhaal kwijt te kunnen.
En dat weekendje weg kwam wel erg goed uit na zo'n week.
Zaterdag op zondag gaat hier de klok een uurtje verder,dus dan schelen jullie nog maar 1 uurtje met
ons.Kan Marijn nog langer met je whatsappen...ha ha.
Volgens mij heeft hij na deze maanden gespierde duimen.
We genieten mee van jouw mooie foto's, net een fotomodel joh.
Heel veel liefs ook van Frits en Fleur, en ik denk ook van Marijn
maar die houdt op zijn eigen manier contact met jou xxxxxxxxxxxx
ook groetjes aan Ruby -
29 Maart 2014 - 19:04
Karien (HOR):
Hai Janouk,
Wat een prachtige tijd beleef jij daar in Afrika maar ik kan me ook voorstellen dat het huilen je vaak nader staat dan het lachen. Je kunt je belevenissen trouwens heel erg goed verwoorden. Als ik zo je verhalen lees, lijkt het wel of ik ze zelf meemaak. Super! Gek toch dat er zoveel verschillen nog zijn, terwijl je zou denken dat de wereld toch voor iedereen toegankelijk is.
Ik wens je nog een bijzondere tijd toe en blijf je volgen.
Heel veel groetjes (ook aan Ruby) en tot kijk!
Karien -
30 Maart 2014 - 12:40
Opa:
Hoi Nouk
Hier een woordje vanuit een zonnig Roosendaal.Ik heb je verslag en de reacties van het thuisfront gelezen.Velen waren ontdaan.Maar ik herinner me de behandelingen hier 48 jaar geleden.
Bij tante Monique moesten de neuspoliepen behandeld worden .Oma naar ziekenhuis Charitas .een bij jou bekende lokatie' Al zittend op een bank in de gang komt er een zuster, rukt Monique uit haar handen ,die ging tekeer als een speenvarken en verdween met de zuster in de behandelkamer.Oma achterlatend en die kon naar huis. Buiten komend hoorde ze Monique nog krijsen. Fijn dat jullie je best doen maar realiseer je dat waar wij 2 generaties over gedaan hebben daar ook niet zo snel zal veranderen .O ja Tante Monique heeft er op een paar kleine afwijkingen na niets aan over gehouden.
Voor het binnen halen van touristen gaan de aanpassingen en ontwikkelingen nu eenmaal sneller vandaar die tegen stellingen. Doe je best en geniet van al het goede wat daar is.
Groetjes een dikke knuffel (ook aan Ruby) xxx Opa .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley