Ik stond erbij en ik keek ernaar..
Door: Janouk
Blijf op de hoogte en volg Janouk
28 Februari 2014 | Tanzania, Zanzibar
Karibu,
Het is alweer even geleden dat ik iets op mijn blog heb geschreven dus hier weer een nieuw verhaal. De afgelopen week was eigenlijk niet zo leuk. Ik ben best wel ziek geworden en heb afgelopen maandag dan ook geen stage gelopen. Mijn eten kwam er steeds weer uit en ik voelde me erg slap en lusteloos. Op zulke momenten heb ik wel gemerkt, dat je dan echt naar thuis verlangt. Je eigen bed, je eigen wc en een mama die voor je zorgt. Ruby was ook ziek en dus konden we voor elkaar zorgen. Joris zegt altijd dat collectieve ellende bindt, dus dit was dan nog één lichtpuntje. Gelukkig gaat het nu weer goed met ons.
Het is heet hier, nog steeds heel erg heet. De zon schijnt nu echt volop en de schaduw en koelte is ver te zoeken. Bij ieder stap die je zet, druipt het zweet van je hoofd. Met deze temperaturen is het in het ziekenhuis dan ook alles behalve aangenaam. Ons maatpak zit goed, maar het is wel ongelofelijke zweetstof. Nadat we ons met een plaklijf van top tot teen ieder morgen met de grootste moeite in ons uniform persen, hebben we altijd eerst zo’n 10 minuten ‘afkoeltijd’ nodig. Gezien het feit dat niemand hier vaste diensten heeft en iedereen op de tijd binnenkomt, waarop het hem/haar uitkomt, passen wij ons hier uiteraard ook op aan. Op tijd komen, dat is zóóó niet Afrikaans. Slapende verpleegkundigen in de zusterspost zie je hier ook regelmatig. Op de afdeling is het erg rustig. Het werktempo ligt hier heel erg laag dus écht moe, kun je niet thuiskomen. Ja, hooguit met een paar zere voeten van het stilstaan en wachten. We zijn de afgelopen dagen meegelopen met de Noorse verpleegkundigen en artsen. Deze zijn erg aardig en leggen veel uit. De arts doet hier iedere dag een patiëntenronde. Één voor één gaat hij de bedden langs om te bekijken wat er moet gebeuren. Achter de arts hobbelen zo’n 8 verpleegkundigen aan die zich allemaal om de bedden van de patiënten proppen. Vervolgens beginnen ze in het Swahili te discussiëren wie het infuus gaat prikken, op een volume dat de rest van het ziekenhuis ook mee kan genieten. Wanneer de persoon in kwestie dan daadwerkelijk het infuus gaat prikken, wordt ze gebeld. Één of andere zogenaamd hip, Afrikaans riedeltje knalt over de afdeling. Met de naald in haar hand, de arm van de patiënt nog in de stuwband (lees; omgeknoopte plastic handschoen) neemt ze, uiteraard, haar mobiel doodleuk op. Te bizar voor woorden. Ook hebben we gezien hoe de ambulance hier de mensen brengt. De ambulance is hier een soort van Jeep met laadbak. Deze kwam het binnenplein opscheuren met een hoop lawaai en schepte hierbij nog nét geen passerende voetgangers. Hij parkeerde de jeep in z’n achteruit vlak voor de deur van de verloskamers. De achterdeuren gingen open en de ‘brancard’ kwam eruit. Dit was niet meer dan een houten plank op wieltjes, zo’n 50 cm van de grond. Hierop lag een zwangere vrouw, die bij het uitladen van de brancard, al bijna op de stoep lag.. Achter haar aan kwamen nog zo’n 6 familieleden uit de ambulance gesprongen. Ze renden, gebukt omdat de brancard zo laag was, met de vrouw richting de verloskamers en verdwenen door de klapdeuren. Einde show voor ons. Deze dingen zijn eigenlijk best wel lachwekkend maar er gebeuren helaas ook echt heftige dingen op de afdeling. Er ligt een doodzieke vrouw op de afdeling met een longontsteking en 41.2 graden koorts. Zij moet eigenlijk overgeplaatst worden naar de Intensive Care Unit maar hier is geen plaats. Ze heeft een saturatie van 60%. (Even voor de niet medische onder ons, een normale saturatie is tussen de 95 en 100%.) Ze heeft acute beademing nodig en haar koorts moét zakken anders zal ze het niet overleven. Wanneer de dokter aangeeft dat ze nú zuurstof nodig heeft, wordt er totaal geen actie ondernomen door de Afrikaanse verpleegkundigen. De Noren kwamen wel direct in actie. Na lang zoeken is er een beademingsapparaat gevonden bij een andere patiënt, die moet dan maar even zonder. Haar saturatie steeg gelukkig, maar de koorts ook..
Aangezien ze in het ziekenhuis geen airco of enige ander koelte hebben, moesten we creatief zijn. Ruby en ik zijn ijsklontjes gaan halen bij het restaurant en hebben deze in handschoenen gestopt. Deze hebben we verdeeld over haar lichaam. Ook hebben we steeds om beurten met een leeg dossier, koelte toe gewapperd boven het hoofd van deze vrouw. Deze vrouw moet meerdere malen antibiotica krijgen, maar ook hiervoor neemt niemand van de vaste verpleging verantwoording voor. Dit vind ik echt vreselijk om aan te zien. Ik denk dan ook dat het motto van dit ziekenhuis is; “Ik stond erbij en ik keek ernaar”.
Naast alle ellende van het ziekenhuis, hebben we ook nog een leuk uitstapje gedaan. Met alle vrijwilligers van het huis, hebben we een ‘ Spice Tour’ gedaan. We werden met een taxibusje opgehaald en naar een soort van tuin gebracht. Hier kregen we een rondleiding en mochten verschillende kruiden ruiken en ook proeven. Halverwege de tour kregen we vers fruit uit de tuinen. De meeste dingen kenden we al zoals mango, banaan, sinaasappel, meloen, lychees en ananas. Al wist ik niet dat ananassen op een soort van struikje groeien. Ook kregen we Jack-fruit; een mega grote, soort van rugby-ball, smakend naar kinder-kauwgomballen. We kregen allemaal een kroon, tas en ketting gemaakt van palmbladeren, heel grappig. Bij de tour zat ook nog een lunch inbegrepen. Het eten stond klaar voor ons op een kleedje en hier hebben we, zittend op de grond, heerlijke Pilau gegeten. Hierna zijn we weer terug naar huis gegaan en hebben we nog gezwommen in de zee. ’s Avonds viel de stroom voor de verandering maar weer uit. Dit was echt nét tijdens het eten dus hadden we een ‘blind dinner’. Ons huisgenootje Michelle werd 24 en dus hebben we nog een mini feestje gehouden. We zijn naar de avondmarkt geweest met z’n alle en de volgende ochtend hadden we een verrassingsontbijt voor haar met ballonnen en cadeautjes. Ze vond het heel erg leuk.
Morgen gaat bij jullie het feestgedruis losbarsten in Tullepetaonestad. Ik sla dit jaar, toch wel met pijn in mijn hart over, máár zal mijn kroontje hier af en toe opzetten, zodat ik toch een beetje mee-feest met jullie. AGGE MAR LEUT ET!
Ik kijk nu alweer uit naar jullie lieve en leuke reacties!
Dikke kus
Het is alweer even geleden dat ik iets op mijn blog heb geschreven dus hier weer een nieuw verhaal. De afgelopen week was eigenlijk niet zo leuk. Ik ben best wel ziek geworden en heb afgelopen maandag dan ook geen stage gelopen. Mijn eten kwam er steeds weer uit en ik voelde me erg slap en lusteloos. Op zulke momenten heb ik wel gemerkt, dat je dan echt naar thuis verlangt. Je eigen bed, je eigen wc en een mama die voor je zorgt. Ruby was ook ziek en dus konden we voor elkaar zorgen. Joris zegt altijd dat collectieve ellende bindt, dus dit was dan nog één lichtpuntje. Gelukkig gaat het nu weer goed met ons.
Het is heet hier, nog steeds heel erg heet. De zon schijnt nu echt volop en de schaduw en koelte is ver te zoeken. Bij ieder stap die je zet, druipt het zweet van je hoofd. Met deze temperaturen is het in het ziekenhuis dan ook alles behalve aangenaam. Ons maatpak zit goed, maar het is wel ongelofelijke zweetstof. Nadat we ons met een plaklijf van top tot teen ieder morgen met de grootste moeite in ons uniform persen, hebben we altijd eerst zo’n 10 minuten ‘afkoeltijd’ nodig. Gezien het feit dat niemand hier vaste diensten heeft en iedereen op de tijd binnenkomt, waarop het hem/haar uitkomt, passen wij ons hier uiteraard ook op aan. Op tijd komen, dat is zóóó niet Afrikaans. Slapende verpleegkundigen in de zusterspost zie je hier ook regelmatig. Op de afdeling is het erg rustig. Het werktempo ligt hier heel erg laag dus écht moe, kun je niet thuiskomen. Ja, hooguit met een paar zere voeten van het stilstaan en wachten. We zijn de afgelopen dagen meegelopen met de Noorse verpleegkundigen en artsen. Deze zijn erg aardig en leggen veel uit. De arts doet hier iedere dag een patiëntenronde. Één voor één gaat hij de bedden langs om te bekijken wat er moet gebeuren. Achter de arts hobbelen zo’n 8 verpleegkundigen aan die zich allemaal om de bedden van de patiënten proppen. Vervolgens beginnen ze in het Swahili te discussiëren wie het infuus gaat prikken, op een volume dat de rest van het ziekenhuis ook mee kan genieten. Wanneer de persoon in kwestie dan daadwerkelijk het infuus gaat prikken, wordt ze gebeld. Één of andere zogenaamd hip, Afrikaans riedeltje knalt over de afdeling. Met de naald in haar hand, de arm van de patiënt nog in de stuwband (lees; omgeknoopte plastic handschoen) neemt ze, uiteraard, haar mobiel doodleuk op. Te bizar voor woorden. Ook hebben we gezien hoe de ambulance hier de mensen brengt. De ambulance is hier een soort van Jeep met laadbak. Deze kwam het binnenplein opscheuren met een hoop lawaai en schepte hierbij nog nét geen passerende voetgangers. Hij parkeerde de jeep in z’n achteruit vlak voor de deur van de verloskamers. De achterdeuren gingen open en de ‘brancard’ kwam eruit. Dit was niet meer dan een houten plank op wieltjes, zo’n 50 cm van de grond. Hierop lag een zwangere vrouw, die bij het uitladen van de brancard, al bijna op de stoep lag.. Achter haar aan kwamen nog zo’n 6 familieleden uit de ambulance gesprongen. Ze renden, gebukt omdat de brancard zo laag was, met de vrouw richting de verloskamers en verdwenen door de klapdeuren. Einde show voor ons. Deze dingen zijn eigenlijk best wel lachwekkend maar er gebeuren helaas ook echt heftige dingen op de afdeling. Er ligt een doodzieke vrouw op de afdeling met een longontsteking en 41.2 graden koorts. Zij moet eigenlijk overgeplaatst worden naar de Intensive Care Unit maar hier is geen plaats. Ze heeft een saturatie van 60%. (Even voor de niet medische onder ons, een normale saturatie is tussen de 95 en 100%.) Ze heeft acute beademing nodig en haar koorts moét zakken anders zal ze het niet overleven. Wanneer de dokter aangeeft dat ze nú zuurstof nodig heeft, wordt er totaal geen actie ondernomen door de Afrikaanse verpleegkundigen. De Noren kwamen wel direct in actie. Na lang zoeken is er een beademingsapparaat gevonden bij een andere patiënt, die moet dan maar even zonder. Haar saturatie steeg gelukkig, maar de koorts ook..
Aangezien ze in het ziekenhuis geen airco of enige ander koelte hebben, moesten we creatief zijn. Ruby en ik zijn ijsklontjes gaan halen bij het restaurant en hebben deze in handschoenen gestopt. Deze hebben we verdeeld over haar lichaam. Ook hebben we steeds om beurten met een leeg dossier, koelte toe gewapperd boven het hoofd van deze vrouw. Deze vrouw moet meerdere malen antibiotica krijgen, maar ook hiervoor neemt niemand van de vaste verpleging verantwoording voor. Dit vind ik echt vreselijk om aan te zien. Ik denk dan ook dat het motto van dit ziekenhuis is; “Ik stond erbij en ik keek ernaar”.
Naast alle ellende van het ziekenhuis, hebben we ook nog een leuk uitstapje gedaan. Met alle vrijwilligers van het huis, hebben we een ‘ Spice Tour’ gedaan. We werden met een taxibusje opgehaald en naar een soort van tuin gebracht. Hier kregen we een rondleiding en mochten verschillende kruiden ruiken en ook proeven. Halverwege de tour kregen we vers fruit uit de tuinen. De meeste dingen kenden we al zoals mango, banaan, sinaasappel, meloen, lychees en ananas. Al wist ik niet dat ananassen op een soort van struikje groeien. Ook kregen we Jack-fruit; een mega grote, soort van rugby-ball, smakend naar kinder-kauwgomballen. We kregen allemaal een kroon, tas en ketting gemaakt van palmbladeren, heel grappig. Bij de tour zat ook nog een lunch inbegrepen. Het eten stond klaar voor ons op een kleedje en hier hebben we, zittend op de grond, heerlijke Pilau gegeten. Hierna zijn we weer terug naar huis gegaan en hebben we nog gezwommen in de zee. ’s Avonds viel de stroom voor de verandering maar weer uit. Dit was echt nét tijdens het eten dus hadden we een ‘blind dinner’. Ons huisgenootje Michelle werd 24 en dus hebben we nog een mini feestje gehouden. We zijn naar de avondmarkt geweest met z’n alle en de volgende ochtend hadden we een verrassingsontbijt voor haar met ballonnen en cadeautjes. Ze vond het heel erg leuk.
Morgen gaat bij jullie het feestgedruis losbarsten in Tullepetaonestad. Ik sla dit jaar, toch wel met pijn in mijn hart over, máár zal mijn kroontje hier af en toe opzetten, zodat ik toch een beetje mee-feest met jullie. AGGE MAR LEUT ET!
Ik kijk nu alweer uit naar jullie lieve en leuke reacties!
Dikke kus
-
28 Februari 2014 - 09:30
Leontine Vermaas:
Lieve Janouk,
Wat is het heerlijk om jou verslagen te lezen. Ik hoor gelukkig ook het een en ander van je moeder en Jelle.
Ik stond erbij en keek er naar moet ook wel heel moeilijk voor jullie zijn. Jullie zijn het hier in Nederland wel anders gewend. Dapper dat jullie het met eenvoudige middelen het er toch het beste van proberen te maken. En alle kleine beetjes helpen.
En dan die hitte, lijkt mijn erg lastig. Hier schijnt ook de zon, lekker fris windje echt prima weer voor het carnaval. Vandaar bij de kinderen op school, buiten hossen en natuurlijk de zevensprong. Ik zal aan je denken.
Lieve Nouk ik kijk uit naar je volgende verslag. X leontine -
28 Februari 2014 - 10:26
Merel :
Heee lieverdje!
Echt leuk om steeds zo te kunnen meelezen met de dingen die je daar doet en wat je allemaal overkomt enzo. Het is wel echt een hele verandering met Nederland hoor ik wel. Maar daar leer je natuurlijk weer super veel van. En blij dat je weer beter bent!
We missen je wel hoor hier!!
Hele dikke kus, je Mereltje -
28 Februari 2014 - 11:17
Marijke:
Hee Janoukske!
ik lees elke keer met veel interesse je verhalen! Wat maak je veel mee daar. Het is echt wel een hele andere wereld dan in Nederland hé, maar een ervaring voor het leven! Het is wel wat anders daar in Afrika. Vervelend dat je ziek bent geweest en hopelijk nu weer helemaal opgeknapt. Dan mis je inderdaad je thuis, maar ik denk dat je mams je dan ook wel weer extra mist.
Nou meisje geniet er van en ik kijk er naar uit om ook je verhalen 'live' te horen over een paar maanden!
xx Marijke. -
28 Februari 2014 - 13:05
Janne:
hee poeppie,
Ik hoorde van mama dat je zo ziek was, ik had het zo met je te doen :-( Ik kan me voorstellen dat het even niet zo leuk was, de enorme hitte, alles er uit gooien, beroerd voelen.... etc. etc.
Maar gelukkig ben je nu weer opgeknapt, ondanks dat de enorme hitte niet prettig is.
Woow saturatie van 60%! Dan moet die vrouw zich echt enorm benauwd hebben gevoeld, verschirkkelijk zeg! ( jaja van de saturatie weet ik nu alles af he, mijn stage op de longafdeling ;-))
Frustrerend dat je soms zo machteloos bent, en zo veel wilt doen maar niets kan doen omdat er gewoon niets is. Toch hebben jullie oplossingen bedacht, waar ze vast heel blij mee zal zijn geweest.
Je doet het volgensmij super daar nouk, ik ben trots op je :)
Geniet er nog van schat.
Hele dikke kus, love youuuu -
28 Februari 2014 - 13:09
Monique:
Lieve Janouk,
Dat de wc tijdelijk je grootste vriend was had ik al van je moeder gehoord.
Ik kan me heel goed indenken dat je je daar heel zielig, verdrietig en eenzaam hebt gevoelt. Dat heb je al als je thuis zo beroerd bent. Laat staan daar. Maar zoals Joris al aangaf "Gedeelde smart is halve smart". Gelukkig is het ergste leed nu geleden. Zo zie je maar hoe onze verwende blanke Hollandse lijven moeten wennen aan het leven in Afrika. Het klimaat en bacteriën vechten hierbij om voorrang...
En als ik je verhaal weer zo lees is het niet alleen het lichaam dat moet wennen. Geestelijk komt er ook ontzettend veel op je af. Gelukkig hebben Ruby en jij elkaar om alle ervaringen en belevenissen van je af te praten. Want wat een toestanden zeg. Tijdens het lezen van je blog werd ik steeds stiller. Ongelooflijk hoe ze daar met de zorg omgaan. Misschien maar goed dat er geen echte stuwbanden zijn. Iedere keer een verse handschoen (tenminste dat hoop ik dan maar) is misschien zeker zo hygiënisch. Ik kan me namelijk niet indenken dat de stuwbanden daar gedesinfecteerd worden...
Top die ijsklontjes-actie van jullie. Twee heerlijk nuchter denkende Hollandse meiden die die lekker buiten de box, probleem oplossend bezig zijn! Compliment dames!
Ik vraag me zo af of de verpleging daar überhaupt wéét waarom antibiotica op gezette tijden toegediend moet worden. En als ik deze laksheid optel bij het gemak van strooien met verschillende ab vrees ik dat het straks ook daar krioelt van de multiresistente stammen. Uiteraard doel ik hier niet op de Maasai, Dorobo, Hadzapi, Makonde, Sakuma of ... stammen. Zucht, nog meer ellende dan.
Een ding snap ik niet helemaal. Jullie lopen daar toch stage? Volgens mij kunnen ze daar veel meer van jullie leren!
En dan dat verhaal van die ambulance. Hilarisch! Hebben jullie niet met open mond staan te kijken een poging doend een lachstuip binnen te houden? Jammer dat je niet samen met die vrouw op die deur en haar voltallige familie mee naar binnen mocht...
Gelukkig is er ook tijd voor ontspanning en genieten van al het moois om je heen. Héél belangrijk!
Leuk die kruidentuin en wat een gezellig fleurig hoofddeksel had je op. Stond je goed Janouk.
Dat Jack-fruit hadden we in Sri Lanka ook op. Dat had onze gids in zo'n stalletje langs de weg gekocht om te proeven.
Hoe die ananassen groeien ziet er grappig uit. Net een mannetje met een kuif.
En een verjaardagsontbijt. Ook dat hoort er bij. Volgens mij hebben jullie het gezellig onder elkaar!
Als ik het zo optel is het noodpakket al aardig aangesproken: Glorix-doekjes => op, kaarsje => al lang op, ballonnen => aangesproken, sokken => iedere avond aan (toch Janouk?), regencape => gebruikt, ....
Fijn dat we onze bijdrage kunnen leveren in tijden van nood :-)
Lieve Janouk, fijn weer over je leventje in het verre, warme en mooie Zanzibar te hebben mogen lezen. Je bent nu 3 weken weg maar het voelt voor mij als veel langer. Janne en mijn koffertje liggen klaar om gepakt te worden. Al zullen hier andere kledingstukken in gaan dan in jouw rugzak. Het vriest er en maandag wordt er sneeuw voorspeld. Wat het ook gaat worden, wij hebben er zin in!!! Op facebook zul je vast wel e.e.a. langs zien komen en ik ga er vanuit dat Janne je al onze belevenissen daar in geuren en kleuren zal "vertellen". Zondag 11 u onze tijd stijgen we vanaf Schiphol op om tegen 13 u plaatselijke tijd te landen in the Big Apple. Donderdag 23u is dan de tijd van gaan weer gekomen. Geen carnaval dus voor ons. Jop en Jens hebben wel plannen hoor!
Nou, dat was het weer voor even. Tja, thuis, werken, het gewone leventje... Niet zo veel spannends te vertellen hé.
Pas goed op jezelf en elkaar maar dat zit wel goed volgens mij.
Lieve groetjes met een dikke kus,
Monique xxx
-
28 Februari 2014 - 15:40
Mama Yolanda:
Mijn lief kind,
Wat beschrijf je jullie belevenissen in Afrika mooi. Je hebt echt talent om verhalen te vertellen. Hier wordt je door vele lezers op de voet gevolgd met je blog. Er zijn zelfs mensen die me vragen, wanneer er weer een nieuwe editie verschijnt... Vandaag dus. Fijn om je avonturen weer te volgen. Ik heb zoveel aan je gedacht toen je zo ziek was en wilde dat ik iets voor je kon doen, maar op 7000km afstand is dat praktisch onmogelijk. Gelukkig heb je veel steun aan Ruby, dat zag ik ook wel toen we eindelijk voor het eerst konden skypen. Waardevol hoor zo' n dikke vriendin.
De toestanden in het ziekenhuis zijn onbeschrijfelijk en ik kan jullie machteloosheid bijna voelen. Het feit, dat de ene patiënt de hulpmiddelen moet afgeven aan de andere patiënt is hier ondenkbaar. Jullie ijsklontjesactie vond ik buitengewoon inventief. Hiermee hebben jullie wellicht de vrouw haar koorts naar beneden kunnen halen. Chapeau meiden! Vreemd, dat er in dat hele ziekenhuis niemand is die -als de middelen ontbreken- zelf iets creatiefs kan bedenken.
Gelukkig ook nog tijd voor verkenning van het tropische Zanzibar. Stranden, palmen en een kruidentuin. Ik herinner me het zoete calorierijke Jackfruit uit Sri Lanka en de boodschap erbij, dat dit snel voor de nodige extra kilo's zorgt. Mocht je dus weer ziek worden en wat kilo's nodig hebben, kun je altijd nog een Jackfruit op de lokale markt van Stonetown kopen.
Over Stonetown gesproken; we kregen een mail van Brenda. Ze is weer terug op Zanzibar en kijkt dagelijks naar twee blonde meiden in Stonetown uit, maar heeft jullie nog niet kunnen spotten. Misschien is het leuk om contact te leggen en een date af te spreken om jullie eerste ervaringen te delen of nog wat goede tips te krijgen. Wel te laat komen dan, want anders ben je zooooooo niet Afrikaans:-)
Hier barst het feest straks los. Alle carnavalskratten staan op Jelles kamer en we kunnen naar hartelust combineren met onze outfitts. Vorig weekend waren we ook al op stap. Meeziengavond in de Kring en naar de bandjesmiddag van Was da Nou in de 3W. Gezellige inkomers waren dat. Morgen langs de lijn aan de optocht om de Vanslagband aan te moedigen, die ik morgenochtend eerst ga schmincken in de Vincentiusstraat. Daarna 4 dagen lang leutig dweilen. We zijn er klaar voor en hebben er zin in. Natuurlijk gaan we jou missen bij da leutige feestje en jij ons. Maar we denken aan jou en zullen er eentje (?) op je drinken. En komend jaar zijn mijn Heidi en onze opa Harry er gewoon weer bij... Toch?
Dag Pluis, tot het volgend blog,
Een hele dikke kus ook voor Ruby,
van je mama, die heel veel van je houdtxxx -
02 Maart 2014 - 10:10
Tina:
Hoi Janouk,
was für ein Erlebnis. Ja, da erkennen wir, wie gut es uns doch geht und dass wir auf sehr hohem Niveau jammern.
Für uns erscheint das alles unglaublich, aber nur weil wir es anders kennen. Die Menschen in Afrika sind schon froh, wenn sie das bisschen Hilfe bekommen, dies erscheint ihnen schon als ein Geschenk des Himmels.
Afrika ist eine andere Welt!
Es ist sicher eine unglaubliche Erfahrung sich auf diese Welt einzulassen.
Liebe Grüße aus dem karnevalsfreien Kamperland.
Tina -
02 Maart 2014 - 12:13
Janica:
hallo lieve "halve" dochter van me,
ook om jouw blog heb ik weer smakelijk gelachen .... even vergetend hoe triest de situatie toch eigenlijk is ...
fijn was het om te merken dat jullie echt solidair zijn in jullie activiteiten .... samen werken , samen studeren en samen ziek zijn ..... dat geeft een mamsie op afstand troost .... te weten dat er een hele goede plaatsvervanger is in tijden van nood ....
jullie zijn goed bezig en hopelijk nemen de zusters daar nog iets van die gedrevenheid over jullie!
komende week naar een andere afdeling .... ben benieuwd wat dat voor ervaringen én verhalen gaat opleveren!!
dikke Dubbeldamse kus.X
-
03 Maart 2014 - 20:05
Angela Venis (mevr. Venis Van Het Gertrudis):
Hallo Janouk,
ik heb je moeder dit weekend gesproken (ze kwam weer toetjes kleuren op het GErtrudis voor de optocht) en ze vertelde van je blog. Intrigerend om te lezen hoe het daar gaat. Je weet dat het in Afrika heel anders is dan hier, maar om het mee te maken ......
Gelukkig lees ik ook veel gezelligheid en saamhorigheid met de andere stagiaires. Veel succes met de rest van je verblijf daar en tot volgend jaar in Tullepetaonestad.
veel lieve groeten,
Angela Venis -
04 Maart 2014 - 14:47
Opa:
Hoi Nouk
Ik ZAT ER BIJ en keek er naar. De optocht in Tullepetaonestad ,de optocht was goed, veel heel goede wagens . Leuke groepen en een slechte verslaggeefster die de sfeer die er ongetweifeld was niet liet doorkomen naar mijn stoel. Een solo van Jelle vanuit de Verslagband had veel goedgemaakt . Maar ja nu moet ik het doen met de verhalen van je moeder en de beste wensen van hen die aan haar vragen waar is je vader? Ja ja thuis Oma vindt me knap lastig want ik zeur zegt ze.
Nu even wat positiever. Het gaat goed met me, zondag nog even naar het ziekenhuis geweest de wond was ontstoken .Die hebben ze op zijn Afrikaans zonder verdoving even open gemaakt (2 cm) verdovings spuiten zouden meer pijn veroorzaken.
.Nu kan ik jou verhalen ook beter relativeren.Ik heb geen koords maar moet twee keer per dag het wondje uitspoelen want er komt nog vuil uit en over een week terugkomen.
De leste uurtjes van "" t is Sirrekus" lopen teneinde maar 31 jan is het Priense Swarre met ons motto.
WE ZIJN DUR WIR BIJ
Lieve Nouk, knuffel en een dikke kus.
Opa -
05 Maart 2014 - 10:21
Mama Yolanda:
Lieve Janouk,
Vandaag is het Aswoensdag, de meest verschrikkelijke dag van het carnavalsfeest, zegt opa altijd.
Hij had een grandioos idee voor het nieuwe motto, las ik in zijn reactie op je blog.
WE ZIJN DUR WIR BIJ!
Helaas heeft de stichting een ander motto bedacht voor 2015: KEND 'T VEROAL
Nou verhalen heb jij bij de volgende carnaval meer dan genoeg te vertellen.
En dat jullie er weer bij zullen zijn, staat vast, want hoe leutig ut ok war, da manneke meej z'n gouwe bolhoed en da meske meej dur Heidi-hoedje emme wij echt gemist dees jaor!
Zo tijd nu voor de was en de bedden en het confetti vrij maken van het huis.
Aswoensdag.......zucht!
XXX
Je tullepetaonemama
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
