Nog 100 nachtjes slapen..
Door: Janouk
Blijf op de hoogte en volg Janouk
17 Maart 2014 | Tanzania, Zanzibar
Lieve bloglezers,
Vandaag is het precies nog 100 nachtjes slapen! Het is hier echt fantastisch maar toch mis ik jullie wel hoor! Gelukkig stroomt mijn email iedere keer vol met lieve reacties op mijn blog en hierdoor krijg ik ook weer energie om een nieuwe te schrijven! Hier dus weer een update;
Zo. Eindelijk een écht leuke afdeling. Nadat we zolang gewacht hadden op onze papieren, zijn we op dinsdagmorgen om 7.30u naar het ziekenhuis gegaan. Hier was een vergadering bezig met alle personeelsleden van de afdeling Surgical. Ons papier hebben we afgegeven en dit was in orde. Er werd gezegd dat we met ‘dokter ; waar ik de naam niet meer van weet’, mee moesten lopen. Dit was al nieuw voor ons, dat er iemand verantwoordelijkheid over ons nam. Een veel beter begin dan op de vorige afdeling dus. Deze arts heeft ons de verschillende delen van de afdelingen laten zien. Je hebt hier een mannen-, vrouwen- en kinderafdeling en deze zijn ook weer opgesplitst in verschillende onderdelen. Wij zijn geplaatst op Female surgical General aka; de vrouwen afdeling voor ‘normale’ chirurgische patiënten enzovoorts. Op de afdeling bleek dat deze voor driekwart vol lag met vrouwen met een diabetesvoet. Google dit voor de grap maar even.. Helaas kun je bij google-afbeeldingen geen geuren ruiken.. Gezien het feit dat dit ziekenhuis heeft gerekend op 2 à 3 patiënten per bed, kijkt niemand ook vreemd op wanneer er 2 vrouwen in één bed zitten.. Voor ons was dit echter niet zo normaal. We hebben meegelopen met de wondenronde en hierbij bekeek de arts één voor één de voeten. Deze wonden moet dan gespoeld, schoongemaakt en verbonden worden. Hier hebben Ruby en ik bij geassisteerd. Eindelijk, niet alleen maar luisteren maar ook wat doen! Onze ochtend was dan ook zo voorbij.
De volgende dag zouden we mee mogen naar de OK. Hier hadden we een ‘scrub’ (groen pak) voor nodig. Omdat wij alleen maar, ons op maat gemaakte witte uniform hebben, zou de dokter die voor ons gaan regelen. Morgenochtend zou hij de pakken hebben, hij had het beloofd. Omdat beloftes hier niet zo goed nagekomen worden, hielden wij ons hart vast en hadden we er eigenlijk weinig vertrouwen in. Maar, jawel! De volgende morgen had hij inderdaad twee prachtige pakjes voor ons mét bijpassende crocs. Uiteraard wel na een uurtje wachten.. En ja crocs, ik heb gezworen die dingen nooit aan te doen, maar had geen keus. Mijn all-stars werden op de OK niet geaccepteerd.. Aangekleed en wel gingen we naar de OK. Dit is zó anders als in Nederland. Je komt in een ruimte vóór de operatiezalen en hier is het één grote chaos. Er zitten, hangen en liggen een hoop Afrikanen in groene pakjes op de banken en stoelen die daar staan. Iedereen gilt door elkaar en overal liggen schoenen op de grond. Je mag namelijk met gewone schoenen het ‘OK-complex’ niet betreden.
De patiënten die geopereerd moeten worden, zitten braaf op een bankje te wachten. Je loopt hier namelijk zelf naar de operatietafel en gaat klaarliggen, tenzij dit écht niet mogelijk is. Dan wordt er met heel veel gezucht en gekreun een bed naar binnen gereden door één van de aarts luie Afrikanen. Kinderen lopen hier aan de hand van de verpleging mee en kijken niet op of om naar hun moeder. Zonder enige emotie of gehuil verdwijnen ze door de deuren. Ook de moeders blijven heel rustig, bijna apathisch zitten. Dat heb ik in het Admiraal de Ruyter ziekenhuis wel anders gezien.
De operatiekamers zitten achter klapdeuren en als je hier naar binnen gaat, moet je een ‘haarnet’ en mondkapje voor. Wanneer je, volgens de regels bent aangekleed, ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt. De OK-deuren staan half open en bij iedere operatie kun je binnenlopen. Het is doodnormaal dat de hele zaal volstaat met kijkende mensen en iedereen loopt constant in en uit. Wanneer je mobiel afgaat tijdens de operatie, is het ook geen enkel probleem om deze rustig op te nemen en je verhaal te doen, terwijl het bloed in het rond spuit voor je neus. Een mobiele telefoon is hier namelijk heilig. Er wordt een poging gedaan om steriel te werken, maar ook dit is niet echt succesvol.. Bij de eerste operatie die ik gezien heb, werd de patiënt vergezeld door een strontvlieg..
Wij hebben meegekeken met een team uit Spanje dat aan het opereren was. Zij legden erg veel uit en we mochten om beurten op een krukje staan om het beter te kunnen zien. We hebben een baby’tje gezien van 3 maanden oud met een waterhoofd ter grote van een basketbal. Hier werd een drain geplaatst om het vocht af te laten lopen omdat het hoofd anders zou klappen. Echt heel bizar. Ook werden er twee mannen aan hun wervelkolom geopereerd en dus heb ik voor het eerst, in het echt, een ruggenwervel gezien. Ik vond ze echt lijken op van die dracula snoep-tanden. Het was niet altijd een even fraai gezicht in de operatiekamer. Bij de 4e operatie werd er een gezwel verwijderd wat tussen de schedel en het hersenvlies zat. Hiervoor boorden ze twee gaten in zijn schedel. Het bloed spoot er in straaltjes uit. En het bij idee dat er iemand met een boor, dwars door je schedel een gat maakt, draaide mijn maag toch even een extra rondje.
Wat ik heel vreemd vond binnen het OK-complex, was de ‘recovery’-uitslaapkamer. Die hebben ze hier amper. De patiënten worden op een bed in de gang, net buiten de klapdeuren van de OK gezet en hier is plaats voor twee. Deze bedden staan tussen opgestapelde spullen en materialen. Aan één van de muren zit een zuurstofapparaat dus wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Wanneer de patiënten hier eenmaal liggen, kijk er nauwelijks iemand naar om. Zodra ze enigszins wakker zijn, worden ze naar buiten gereden op een bed. Dit gebeurd echter alleen bij volwassen. De kinderen worden namelijk opgetild en zo naar de afdeling gedragen.
Al met al hebben Ruby en ik de twee dagen op de OK prima doorstaan. De airco maakte het ook een stuk aangenamer om te blijven kijken.
Vrijdag hadden Ruby en ik plannen om naar Nungwi te gaan. Dit is een badplaats in het Noorden met de prachtige witte zandstranden en helderblauwe water. Helaas zat het weer niet mee. Het heeft de hele dag geregend en dus zijn we thuis gebleven. Gelukkig was het zaterdag wel mooi weer. We hadden namelijk een tripje naar Prison Island en ‘de zandbank’ geregeld. Van de Noorse artsen hadden we een telefoonnummer gekregen van ‘kapitein Juma’. Hij heeft een bootje en brengt voor een leuk prijsje toeristen naar de overkant. We hebben even wat broodjes gehaald en zijn gegaan. Allereerst op weg naar Prison Island met helaas onderweg toch wat regendruppels. Dit is een eilandje aan de overkant van Zanzibar waar vroeger gevangenen naar toe gebracht werden. Later werden hier mensen met een besmettelijke ziekte gedropt, soort van in quarantaine gezet. Nu is het een eiland met nog wat historische restjes en bestaat de ‘bevolking’ voornamelijk uit reuze schildpadden. Deze beesten zijn zo enorm groot en sommige zijn wel 189 jaar oud. Het eiland zelf is prachtig, het water helder blauw en het zand wit. Hier hebben we zo’n twee uurtjes rondgelopen en toen zijn we weer terug naar de boot gegaan, door naar de zandbank.
Dit is echter niet meer dan een grote bak met zand, midden in het water. Maar oh, wat was het daar móói! Het water liep over van doorzichtig, naar groenblauw, naar lichtblauw en eindigde in donkerblauw. Het zand was witter dan wit, echt geweldig. We hadden snorkels ‘gehuurd’ voor de prijs van welgeteld €1,50. Er zwommen enorm veel vissen rond in allerlei verschillende patronen en kleuren. Geel, blauw, zilver, zwart met wit gestreept. Alles kwam wel langs gezwommen. Onze kapitein had gezorgd voor vers fruit en kokosmelk. De zandbank was wel een soort van menselijke barbecue en iedereen was dan ook ‘geroosterd’.. Rond 16u werd het vloed en moesten we snel op de boot anders zouden we natte voeten hebben. Eenmaal terug op Zanzibar hebben we een ijsje gegeten. Toen we in de ijssalon stonden, begon het een partij te gieten. Niet normaal! Er kwam een taxichauffeur naar ons toe of we een taxi nodig hadden en dit hebben we maar gedaan. Door de plenzende regen naar de dala-dala, leek ons niet zo’n goed idee. ’s Avonds was er geen stroom en geen water. Wat een heerlijke thuiskomst was dat.. Gelukkig was dit na een tijdje ook weer opgelost en konden we schoon gedouched gaan slapen.
Zondag was het stralend weer toen we wakker werden. Ruby en ik hadden dan ook besloten om naar het strand in Stone Town te gaan. 2 andere huisgenootjes hadden hier ook wel zin in en dus zijn we met z’n 4e gegaan. Het was nog heel erg rustig op het strand, op een paar spelende Afrikaanse kinderen na. Ineens ontstond er tumult en renden de kinderen naar de waterlijn. Er zwommen wilde dolfijnen langs de kustlijn! Heel rustig zag je steeds een paar vinnen boven komen en af en toe ook een kleintje. Vastleggen met mijn camera is helaas niet gelukt. Tante Monique, misschien kun jij me nog een lesje geven in ‘bewegende beelden’ fotograferen?! Nadat de dolfijnen weer weg waren, hebben wij nog een heerlijke dag op het strand gehad. Tussendoor een lunch met Italiaanse pastasalade en om maar in de Italiaanse sferen te blijven, afgesloten met een lekker ijsje. Al met al een heerlijk weekend!
Nu weer een weekje ziekenhuis op de afdeling kinder-chirurgie voor kinderen. Ben benieuwd wat ik hier allemaal ga aantreffen..
Dikke kus
Vandaag is het precies nog 100 nachtjes slapen! Het is hier echt fantastisch maar toch mis ik jullie wel hoor! Gelukkig stroomt mijn email iedere keer vol met lieve reacties op mijn blog en hierdoor krijg ik ook weer energie om een nieuwe te schrijven! Hier dus weer een update;
Zo. Eindelijk een écht leuke afdeling. Nadat we zolang gewacht hadden op onze papieren, zijn we op dinsdagmorgen om 7.30u naar het ziekenhuis gegaan. Hier was een vergadering bezig met alle personeelsleden van de afdeling Surgical. Ons papier hebben we afgegeven en dit was in orde. Er werd gezegd dat we met ‘dokter ; waar ik de naam niet meer van weet’, mee moesten lopen. Dit was al nieuw voor ons, dat er iemand verantwoordelijkheid over ons nam. Een veel beter begin dan op de vorige afdeling dus. Deze arts heeft ons de verschillende delen van de afdelingen laten zien. Je hebt hier een mannen-, vrouwen- en kinderafdeling en deze zijn ook weer opgesplitst in verschillende onderdelen. Wij zijn geplaatst op Female surgical General aka; de vrouwen afdeling voor ‘normale’ chirurgische patiënten enzovoorts. Op de afdeling bleek dat deze voor driekwart vol lag met vrouwen met een diabetesvoet. Google dit voor de grap maar even.. Helaas kun je bij google-afbeeldingen geen geuren ruiken.. Gezien het feit dat dit ziekenhuis heeft gerekend op 2 à 3 patiënten per bed, kijkt niemand ook vreemd op wanneer er 2 vrouwen in één bed zitten.. Voor ons was dit echter niet zo normaal. We hebben meegelopen met de wondenronde en hierbij bekeek de arts één voor één de voeten. Deze wonden moet dan gespoeld, schoongemaakt en verbonden worden. Hier hebben Ruby en ik bij geassisteerd. Eindelijk, niet alleen maar luisteren maar ook wat doen! Onze ochtend was dan ook zo voorbij.
De volgende dag zouden we mee mogen naar de OK. Hier hadden we een ‘scrub’ (groen pak) voor nodig. Omdat wij alleen maar, ons op maat gemaakte witte uniform hebben, zou de dokter die voor ons gaan regelen. Morgenochtend zou hij de pakken hebben, hij had het beloofd. Omdat beloftes hier niet zo goed nagekomen worden, hielden wij ons hart vast en hadden we er eigenlijk weinig vertrouwen in. Maar, jawel! De volgende morgen had hij inderdaad twee prachtige pakjes voor ons mét bijpassende crocs. Uiteraard wel na een uurtje wachten.. En ja crocs, ik heb gezworen die dingen nooit aan te doen, maar had geen keus. Mijn all-stars werden op de OK niet geaccepteerd.. Aangekleed en wel gingen we naar de OK. Dit is zó anders als in Nederland. Je komt in een ruimte vóór de operatiezalen en hier is het één grote chaos. Er zitten, hangen en liggen een hoop Afrikanen in groene pakjes op de banken en stoelen die daar staan. Iedereen gilt door elkaar en overal liggen schoenen op de grond. Je mag namelijk met gewone schoenen het ‘OK-complex’ niet betreden.
De patiënten die geopereerd moeten worden, zitten braaf op een bankje te wachten. Je loopt hier namelijk zelf naar de operatietafel en gaat klaarliggen, tenzij dit écht niet mogelijk is. Dan wordt er met heel veel gezucht en gekreun een bed naar binnen gereden door één van de aarts luie Afrikanen. Kinderen lopen hier aan de hand van de verpleging mee en kijken niet op of om naar hun moeder. Zonder enige emotie of gehuil verdwijnen ze door de deuren. Ook de moeders blijven heel rustig, bijna apathisch zitten. Dat heb ik in het Admiraal de Ruyter ziekenhuis wel anders gezien.
De operatiekamers zitten achter klapdeuren en als je hier naar binnen gaat, moet je een ‘haarnet’ en mondkapje voor. Wanneer je, volgens de regels bent aangekleed, ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt. De OK-deuren staan half open en bij iedere operatie kun je binnenlopen. Het is doodnormaal dat de hele zaal volstaat met kijkende mensen en iedereen loopt constant in en uit. Wanneer je mobiel afgaat tijdens de operatie, is het ook geen enkel probleem om deze rustig op te nemen en je verhaal te doen, terwijl het bloed in het rond spuit voor je neus. Een mobiele telefoon is hier namelijk heilig. Er wordt een poging gedaan om steriel te werken, maar ook dit is niet echt succesvol.. Bij de eerste operatie die ik gezien heb, werd de patiënt vergezeld door een strontvlieg..
Wij hebben meegekeken met een team uit Spanje dat aan het opereren was. Zij legden erg veel uit en we mochten om beurten op een krukje staan om het beter te kunnen zien. We hebben een baby’tje gezien van 3 maanden oud met een waterhoofd ter grote van een basketbal. Hier werd een drain geplaatst om het vocht af te laten lopen omdat het hoofd anders zou klappen. Echt heel bizar. Ook werden er twee mannen aan hun wervelkolom geopereerd en dus heb ik voor het eerst, in het echt, een ruggenwervel gezien. Ik vond ze echt lijken op van die dracula snoep-tanden. Het was niet altijd een even fraai gezicht in de operatiekamer. Bij de 4e operatie werd er een gezwel verwijderd wat tussen de schedel en het hersenvlies zat. Hiervoor boorden ze twee gaten in zijn schedel. Het bloed spoot er in straaltjes uit. En het bij idee dat er iemand met een boor, dwars door je schedel een gat maakt, draaide mijn maag toch even een extra rondje.
Wat ik heel vreemd vond binnen het OK-complex, was de ‘recovery’-uitslaapkamer. Die hebben ze hier amper. De patiënten worden op een bed in de gang, net buiten de klapdeuren van de OK gezet en hier is plaats voor twee. Deze bedden staan tussen opgestapelde spullen en materialen. Aan één van de muren zit een zuurstofapparaat dus wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Wanneer de patiënten hier eenmaal liggen, kijk er nauwelijks iemand naar om. Zodra ze enigszins wakker zijn, worden ze naar buiten gereden op een bed. Dit gebeurd echter alleen bij volwassen. De kinderen worden namelijk opgetild en zo naar de afdeling gedragen.
Al met al hebben Ruby en ik de twee dagen op de OK prima doorstaan. De airco maakte het ook een stuk aangenamer om te blijven kijken.
Vrijdag hadden Ruby en ik plannen om naar Nungwi te gaan. Dit is een badplaats in het Noorden met de prachtige witte zandstranden en helderblauwe water. Helaas zat het weer niet mee. Het heeft de hele dag geregend en dus zijn we thuis gebleven. Gelukkig was het zaterdag wel mooi weer. We hadden namelijk een tripje naar Prison Island en ‘de zandbank’ geregeld. Van de Noorse artsen hadden we een telefoonnummer gekregen van ‘kapitein Juma’. Hij heeft een bootje en brengt voor een leuk prijsje toeristen naar de overkant. We hebben even wat broodjes gehaald en zijn gegaan. Allereerst op weg naar Prison Island met helaas onderweg toch wat regendruppels. Dit is een eilandje aan de overkant van Zanzibar waar vroeger gevangenen naar toe gebracht werden. Later werden hier mensen met een besmettelijke ziekte gedropt, soort van in quarantaine gezet. Nu is het een eiland met nog wat historische restjes en bestaat de ‘bevolking’ voornamelijk uit reuze schildpadden. Deze beesten zijn zo enorm groot en sommige zijn wel 189 jaar oud. Het eiland zelf is prachtig, het water helder blauw en het zand wit. Hier hebben we zo’n twee uurtjes rondgelopen en toen zijn we weer terug naar de boot gegaan, door naar de zandbank.
Dit is echter niet meer dan een grote bak met zand, midden in het water. Maar oh, wat was het daar móói! Het water liep over van doorzichtig, naar groenblauw, naar lichtblauw en eindigde in donkerblauw. Het zand was witter dan wit, echt geweldig. We hadden snorkels ‘gehuurd’ voor de prijs van welgeteld €1,50. Er zwommen enorm veel vissen rond in allerlei verschillende patronen en kleuren. Geel, blauw, zilver, zwart met wit gestreept. Alles kwam wel langs gezwommen. Onze kapitein had gezorgd voor vers fruit en kokosmelk. De zandbank was wel een soort van menselijke barbecue en iedereen was dan ook ‘geroosterd’.. Rond 16u werd het vloed en moesten we snel op de boot anders zouden we natte voeten hebben. Eenmaal terug op Zanzibar hebben we een ijsje gegeten. Toen we in de ijssalon stonden, begon het een partij te gieten. Niet normaal! Er kwam een taxichauffeur naar ons toe of we een taxi nodig hadden en dit hebben we maar gedaan. Door de plenzende regen naar de dala-dala, leek ons niet zo’n goed idee. ’s Avonds was er geen stroom en geen water. Wat een heerlijke thuiskomst was dat.. Gelukkig was dit na een tijdje ook weer opgelost en konden we schoon gedouched gaan slapen.
Zondag was het stralend weer toen we wakker werden. Ruby en ik hadden dan ook besloten om naar het strand in Stone Town te gaan. 2 andere huisgenootjes hadden hier ook wel zin in en dus zijn we met z’n 4e gegaan. Het was nog heel erg rustig op het strand, op een paar spelende Afrikaanse kinderen na. Ineens ontstond er tumult en renden de kinderen naar de waterlijn. Er zwommen wilde dolfijnen langs de kustlijn! Heel rustig zag je steeds een paar vinnen boven komen en af en toe ook een kleintje. Vastleggen met mijn camera is helaas niet gelukt. Tante Monique, misschien kun jij me nog een lesje geven in ‘bewegende beelden’ fotograferen?! Nadat de dolfijnen weer weg waren, hebben wij nog een heerlijke dag op het strand gehad. Tussendoor een lunch met Italiaanse pastasalade en om maar in de Italiaanse sferen te blijven, afgesloten met een lekker ijsje. Al met al een heerlijk weekend!
Nu weer een weekje ziekenhuis op de afdeling kinder-chirurgie voor kinderen. Ben benieuwd wat ik hier allemaal ga aantreffen..
Dikke kus
-
17 Maart 2014 - 13:40
Elvira Sup:
Hoi Janouk!
Wat leuk om nu je reisverhalen te kunnen lezen!
Wat een enorm verschil met hier in Nederland zeg. Het is me haast niet voor te stellen.
Allicht dat we de zorg in Nederland toch iets meer zouden waarderen als we allemaal zouden zien wat jullie nu daar zien.
Goh, ik trouwens maar denken dat het daar altijd lekker weer is =P maar zo te lezen valt dat ook wel eens behoorlijk tegen. En dan die afspraken daar die niemand nakomt...pfff...respect hoor dat jullie het geduld kunnen opbrengen.
Leuk om te lezen in ieder geval dat je het daar naar je zin hebt!
Knap hoor dat jullie samen dit avontuur aan durven gaan.
Heel veel plezier nog daar!
Liefs Elvira (afdeling klimroos) -
17 Maart 2014 - 19:35
Mama Yolanda :
Lieve Pluis,
Wat heerlijk om weer over je schouder mee te kijken naar jullie belevenissen. Deze keer genoeg te vertellen en het positieve daarvan kwam bijna van het verhaal de kamer in.
Heerlijk dat je nu eindelijk op een afdeling zit, waar je begeleid en gewaardeerd wordt en waar je je handen uit de mouwen kunt steken. Leerzaam hoor al die operaties. Nu zie je de plaatjes uit je anatomieboek life. De hele gang van zaken klinkt echt weer bizar. Ik dacht onmiddellijk terug aan mijn knieoperatie en de zorgvuldigheid die men voor tijdens en na de operatie in acht nam. Wachten op een bankje tot je op de operatietafel mag klimmen en kindjes die zonder een krimp meegaan met de verpleegster. Ongelofelijk. Hier bereiden we onze kinderen weken van te voren al voor op een operatie met gesprekjes, filmpjes, boekjes en mag er indien nodig zelfs een bed voor de ouder op de kamer. Wat een wereld van verschil zullen jullie beslist nog dagelijks denken.
Je weekend mocht er wezen hoor. Prachtige foto's van jullie boottocht naar Prisoneiland. Gigantisch die schildpadden. Ik zag dat je ze zelfs gewoon kon voeren. En dan die snorkelactie. Moet echt schitterend zijn geweest. Jammer dat je geen onderwatercamera bij je hebt. Zouden mooie plaatjes zijn geworden. Net als die dolfijnen, die je waarschijnlijk steeds na de klik op de foto zette... Je hebt ze in ieder geval gespot en dat is geweldig.
Jullie maken hele bijzondere dingen mee en dat straalt van elk blog af in woord en beeld.
Ik ben dan steeds weer zo trots op je, dat je dit toch maar even doet en je niet laat afschrikken door andere gebruiken, maar ervan probeert te leren en er het beste uithaalt.
Nog 100 nachtjes slapen lees ik als titel. Het verhaal voelt niet als heimwee, maar ik snap dat je zo nu en dan toch stilletjes aan thuis denkt en er wellicht naar verlangt. Geldt omgekeerd ook hoor. We denken veel aan je en hebben het dikwijls over je en natuurlijk missen we je dan. Er zijn ook veel mensen die naar jou en Ruby vragen. Vol trots vertel ik dan wat je allemaal meemaakt en verwijs hen naar je blog. Je hebt veel trouwe volgers en dat is leuk. De reacties van diverse mensen geven jou dan weer nieuwe energie. Fijn!
Lieve dochter, je maakt het goed en burgert al steeds meer in. Ook je kleurtje begint nu langzaam zichtbaar te worden. Ik zal daarom een koltrui dragen tot we komen, dan ga je deze keer misschien wel winnen :-)
Dikke, dikke kus van je mama XXX
-
17 Maart 2014 - 20:03
Theun:
Lieve Janouk,
Eindelijk ben ik er ook, al die tijd heb ik elke letter van elk blog en ook het app-verkeer tussen jou en mama gevolgd. Jij en Ruby maken heel wat mee daar in het verre Zanzibar, ongelooflijk hoe de patiëntenorganisatie er daar uit ziet. Ik hoop daar niet in het ziekenhuis te belanden, want zeker zonder familie heb ik begrepen, maak je weinig kans, omdat er niemand naar je omkijkt en voor je zorgt. Tenzij er lieve zusters in wording rond lopen en je met ijsblokjes koel houden. Maar ja, als jullie dan weg zijn kijkt niemand nog naar je om. Dat zegt veel over de Afrikaanse cultuur, waarbij familie het belangrijkste is voor een mens.
Het verzorgen van diabetes-voeten lijkt me inderdaad geen pretje, ik heb diverse foto's bekeken en inderdaad goed dat er (nog)geen geur-mail bestaat. Ja en opereren, dat is tenminste nog lekker primitief daar, iedereen die daar maar in en uit kan lopen, als hij zich maar houdt aan de kledingvoorschriften, niet te filmen.
Hygiene is daar blijkbaar nog niet uitgevonden, even terug denkend aan de werkster, die tijdens de operatie even met een chloorsopje urine komt opdweilen. Opa Harry mag van geluk spreken, dat hij hier geopereerd werd, want daar had ik hem weinig kans gegeven, alhoewel hij wel heel taai is natuurlijk.
Mobieltjes zijn daar blijkbaar even onmisbaar als onder de schooljeugd hier, maar hoe kun je dan nog zuiver werken? Dat groene pakje staat je trouwens best leuk, volgend jaar kun je dan hier met carnaval in zo'n pak gerust je verhaal komen doen. Iedereen zal dan aan je lippen hangen, want hoe dan ook bij jullie gebeurt er wat!
Zo stroperig langzaam is het niet meer, volgens mij is de variatie nu groot genoeg.
Zie reactie 2 -
17 Maart 2014 - 20:21
Theun:
Als bouwvakker kun je daar met een boor nog wat bereiken begrijp ik, je kunt zoiets niet verzinnen.ik heb overigens nog nooit echt een kind met een waterhoofd gezien en dat jij nog ooit bij Spaanse doktoren over hun schouder mee zou kijken bij een operatie had ik ook noet verwacht . De reconversie-room lijkt me ook tof, hebben ze je net met veel moeite opgelapt en dankijkt niemand verder meer naar je om, operatie geslaagd, patiënt (bijna)overleden.
En dan die vrije tijd daar. Stervens duur met de boot mee van kapitein Juma naar Prisoneiland eiland, waar de hoofdbewoners schildpadjes zijn, om vervolgens naar een zandbakje te varen om jezelf te laten roosteren, maar gelukkig wordt jij niet zo gauw rood, toch ? Vers fruit en een ijsje na, dan heb je het wel heel erg zwaar met dat hete en benauwde weer. Gelukkig kwam er nog een verfrissend buitje langs. Zondag nog even naar het strand en als jij niet naar de dolfijnen gaat, komen ze toch gewoon even zelf langs? Jullie boffen maar.
Lieve Janouk, ik hoop dat jij (en al die ander meisjes) goed gezond blijven nu, want ik had het echt met je te doen afgelopen weken. Dan blijkt ineens de afstand heeeel erg groot te zijn. Veel succes bij de "kindjes" deze week, veel liefs en kusjes van mij en ik beloof je nu regelmatig te mailen. Hier gaat alles weer zijn gangetje bij zo'n 11graden.Jelle nog een week school, dan pita's en mondelingen en vervolgens examentrainingen.
Daarna wordt het tijd om onze spullen te pakken, want wij komen naar je toe!!
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Theun
Ps. lieve groetjes ook aan Ruby en Marieke. -
17 Maart 2014 - 21:31
Milou Groels:
Wat een mooi verhaal weer Janouk!
Wel echt heel bijzonder om het allemaal mee te maken op deze manier, maar de verschillen in het ziekenhuis zijn toch wel erg extreem.. Maar wat een mooie stranden!
en heeeeeel fijn dat je me op google liet zoeken naar die diabetesvoet, bahbah.
Ik wens je nog heel veel plezier en bijzondere momenten daar in het verre Zanzibar.
liefs xx Milou
-
17 Maart 2014 - 22:28
Annette Roovers:
Hoi Janouk,
Wat heerlijk om iedere keer die gevarieerde verhalen te lezen met wat jullie zo al meemaken. Ongelofelijk hoe anders het er daar aan toe gaat. Maar ook fantastisch hoe je je vrije dagen invult. Nog heel veel plezier en heel veel mooie ervaringen wens ik je toe.
Xx en groetjes van Annette
-
17 Maart 2014 - 22:47
Oma :
Lieve Janouk,
Bij het lezen van je verhaal val je van de ene verbazing in de andere.Hoe is het mogelijk wat daar allemaal gebeurt.Hoe hoog is daar het sterfte cijfer?Een ding snap ik niet dat iedereen van de ene operatie kamer naar de andere kan lopen.Zelfs de poetsvrouw met haar emmertje loda kan zo naar binnen.Jullie vrije tijd beleven jullie intens.Prachtige natuur en zelfs dolfijnen.Jammerdat je ze niet op de foto kreeg.Zo te zien word je al lekker bruin,maar je weet wat je oma zegt ,goed smeren,LIeve Nouk geniet van je tijd daar,want het is een geweldige ervaring.Dikke kus van je oma en opa die veel aan je denken.Groetjes aan Rubby en tot schrijfs of skyp s -
18 Maart 2014 - 14:25
Janica:
Hallo lieverd,
Ook jouw verhaal hebben we weer met plezier gelezen ... jullie beleven daar toch heel wat ... schrijnende dingen maar gelukkig overwegend leuke dingen .... jullie weten de humor te bewaren onder de meest trieste en bizarre toestanden! Daarnaast wordt jullie vriendschap alléén maar hechter hebben wij het gevoel en dat is naast de levenservaring die jullie opdoen een heel kostbaar iets. Wees daar zuinig op want échte vriendschap is onvervangbaar! Het geeft ons in elk geval het veilige gevoel dat als het even tegen zit dat de mentale ondersteuning er naar elkaar is .... én ..... dat als wij dan straks echt aankomen op het mooie zonnige Zanzibar en we hebben trek in iets lekkers dat de anti-heimwee snoepjes dan op tafel kunnen komen zodat wij die met elkaar kunnen verorberen!! jammiejammie,
dikke kus van Ruby's pappie en mammie, XXXX
-
21 Maart 2014 - 21:49
Papa Ulli:
Hallo Janouk ,
Dan zullen we maar beginnen met af tellen , 100 dagen klinkt zo lang maar ik denk dat ze zo om zijn met al de aventuren die jullie daar beleven.leuk om te weten dat het grote verschil de Cros en het groene Ok pakje zijn , de rest is het zelfte chos ,wat we al wisten uit erder verhalen.Ik vind het dapper dat je het zolang hebt vol gehouden op de OK , ik was al bij de stank omgedraaid.,maar voor jullie twee wordt nu pas interesant. Niet alleen de medische kant word stets interesanter maar ook de uitstapjes. wat een reuzen schildpaden, wil je eentje voor de vijver meenemen? En dan die mooie Bounty stranden niet te vergeten, wat voor prachtige kleuren zijn dat. Ik ben blij dat het zo goed gaat daar in het verre hete Zanzibar. Op de fotos word je stets bruiner , maar blijven smeren. Geniet van je vrije tijd met de mooie uitstapjes en werkse volgende week in het ziekenhuis . hier op de dadelberg geen verder geen nieuws Dikkkkke kus papa -
23 Maart 2014 - 16:21
Monique:
Lieve Janouk,
Misschien verschijnt er al weer bijna een nieuw bericht op je blog, maar ik wil toch nog even kort reageren op deze hoor.
Je verhalen... geen woorden voor.
Jullie hebben inmiddels al veel gezien, gehoord en meegemaakt en denkt dan dat het niet gekker meer kan. Lukt dus iedere keer toch weer! Laten we eerlijk zijn, jij en Crocs was eigenlijk al voldoende. Maar je verhalen over het reilen en zeilen op de OK overstijgen zelfs dit!
Jij en Ruby trouwens nog bedankt voor de leuke felicitatie op mijn verjaardag! Die foto en dan nog het liedje erbij! Helemaal leuk! De techniek staat voor niets. Uiteraard heb ik het laten zien en horen aan de visite die middag :-)
Je vroeg om een korte les "bewegend beeld fotograferen"...
Heel simpel: je camera meebewegen met het onderwerp en in dit geval inschatten wanneer ze weer boven zullen komen. Daarbij rekening houdend met de vertraging van je camera, scherpstellen en afdrukken. En zie daar, de wilde dolfijnen staan er op!
De eerste oefening was je al geslaagd, de schildpad :-)
Hier verder weinig nieuws te melden. Het weer gaat op en neer en wisselt van 's nachts tegen het vriespunt tot afgelopen donderdag 20C! Helaas, donderdag werkdag en vrijdag was het weer fruttenboel.
Je bent inmiddels aan het aftellen. 100 dagen bij het verschijnen van deze blog. Nu dus nog 94 te gaan.
Met Janne haar verjaardag ben je weer in het land. Ons lekker de ogen uitsteken met je mooie bruine kleur. Lekker hoor... Want naast veel ellende is het er ook wel een paradijs.
Lieve Janouk, kijk, luister, huiver, leer, absorbeer en geniet!
Ik kijk weer vol spanning uit naar je volgende verhaal over je ervaring op de kinder-OK-afdeling.
Lieve groetjes ook voor Ruby met een dikke Hollandse knuffel,
Monique XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
