'Cause this is Africa..'
Door: Janouk
Blijf op de hoogte en volg Janouk
03 April 2014 | Tanzania, Zanzibar
Mambo,
Hier weer een bladzijde uit mijn ‘Afrikaanse dagboek’. De afgelopen twee weken stonden we nog steeds op de afdeling Kinderchirugie. De dingen die er gebeuren zijn nog steeds hartverscheurend maar nu wel beter te bevatten en begrijpen voor ons. We hebben ons wel goed nuttig kunnen maken tijdens die wondenronde en ook steeds meer de dingen op onze ‘Westerse’ manier kunnen doen.
Helaas is de hoofdzuster 'Nasra', met de noorderzon vertrokken naar een ander ziekenhuis en dus is er nu niemand meer die de verantwoording over de afdeling neemt. Het is dus weer een lekker zooitje ongeregeld. De aanbiedingen voor speelgoed en kleding stroomden in reacties op mijn vorige blog binnen, heel erg lief maar dit gaat nu lastig worden. Doordat er nu niemand meer de leiding neemt, zal dit speelgoed helaas ook niet geheel ten goede komen aan de afdeling. Koffers vol vanuit Nederland zal dan ook nu niet zoveel zin meer hebben..
Zelf hebben we gelukkig nog wel wat dingetjes zoals armbandjes, ballonnen, bellenblaas, stuiterballen enzovoorts. Deze spulletjes zullen we ook zeker aan de kinderen geven.
De afgelopen week wilden we ook nog meekijken op de OK. Dit heeft echter wel 3 dagen geduurd. We zaten netjes aangekleed in onze groene scrub met bijpassende crocs te wachten binnen het OK-complex totdat de operaties zouden gaan starten. Na zo’n half uur daar gezeten te hebben, facebook had ik ondertussen al 100000x bekeken van boven naar beneden en weer terug.., werd er aan ons gevraagd waar we op aan het wachten waren. Wij zeiden dat we aan het wachten waren tot de operaties zouden beginnen. Begint de beste man te lachen en verteld ons doodleuk dat er vandaag geen operaties zijn want er is geen zuurstof voor de patiënten. Hierop begonnen wij te lachen en dachten dat hij ons in de maling nam. Dit was niet het geval, hij meende dit bloedserieus. Geen zuurstof dus vandaag even geen operaties.. Ondanks dat we hier nu al zo’n 7 weken zijn, blijf ik me verbazen over dit soort ‘vreemde’ dingen..
Wel was er ook leuk nieuws op de afdeling. Het jongetje uit mijn vorige blog, die me zo is bijgebleven, kwam nog even terug voor controle. De wond op zijn hoofd was geheel genezen en ook zijn knietjes zagen er heel erg goed uit. Zijn vader wilde ons heel hartelijke bedanken voor de goede zorg en hij vond het heel fijn dat wij dit voor zijn land wilde doen. Hij was heel erg te spreken over ons, dat wij dit niet deden om carrière te maken of veel geld te verdienen, maar puur voor onze medemens. Wij hadden het hart op de goede plek! En met die woorden is hij met zijn zoontje vertrokken. Dat was een erg mooi compliment!
Het weer is momenteel erg wisselvallig omdat we midden in het regenseizoen zitten. Ruby en ik wilden de toeristische route gaan doen maar toen goot het. Gezien het feit dat je hier nooit kunt uitslapen vanwege de hitte, het licht, of de Masai man die het nodig vindt om zijn ringtones om 5.00u even te beluisteren.. zijn Ruby en ik nog maar even terug in bed gekropen. ’s Middags was het wel droog en dus zijn we onze route gestart. Als een echt toerist mét reisgids onder onze armen hebben we door Stone Town alle highlights bekeken. Ja, mam en pap, was die jarenlange culturele opvoeding toch nog ergens goed voor..
Allereerst naar de Slavenmarkt met Anglicaanse kerk. Dit was mooi maar ook best wel heftig om te zien. Vooral het slavenmonument kwam bij mij wel even binnen. Een heel indringend en ergens ook angstaanjagend beeld. Hierna door naar de Hamamni baden. Deze hebben we eigenlijk, door te verdwalen tijdens onze zoektocht, gevonden. Dit was het eerste publieke badhuis in Zanzibar, gebouwd in Perzische stijl. Hier hebben we een kijkje binnen genomen en werden we uitgenodigd door de ‘bewaker’; een klein, Afrikaans mannetje, om te gaan kijken op het dak van de baden. Hier had je een uitzicht over Stone Town. Ineens een heel ander beeld, zo vanaf boven. Hierna zijn we naar de St. Joseph’s kathedraal gelopen. Deze zit diep verstopt in Stone Town en is heel lastig te vinden volgens alle reisgidsen. Wij hebben hem wel gevonden én hoe..
Door weer grandioos te verdwalen in de nauwe straatjes, zijn we ook deze per toeval tegenkomen. Tja, met verdwalen kom je nog is ergens zoals je ziet. Tot slot zijn we nog langs het huis van Freddie Mercury gelopen en hier hebben we natuurlijk ook, als een echte toerist, een foto laten maken van ons.
Ook zijn we naar het ‘Jozani-Chwaka Bay National Park’ geweest met alle huisgenootjes. We zouden met de dala-dala gaan maar eerst moesten we het juiste nummer zoeken. Wanneer je dit vraagt, heeft ineens iedereen dat nummer zogenaamd op z’n busje en willen ze je wel even brengen. Dit was nu ook het geval. Iedereen werd uit de dala-dala gestuurd, alle spullen werden weer van het dak getrokken en wij moesten erin gaan zitten. Hij begon te rijden maar wij waren het nog niet eens over de prijs. De man deed heel vaag en riep steeds iets anders. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit; wij moesten heel veel betalen omdat we zijn dala-dala hadden ‘gehuurd’. Dit was totaal niet waar en wij hadden er ook helemaal niet om gevraagd. Deze man wilde de ‘blanken’ wel even dik laten betalen maar dit pikten we niet. Toen zijn we er snel allemaal uitgesprongen en zijn we opnieuw op zoek gegaan naar de juiste. Uiteindelijk gevonden en na zo’n 2 uur rijden, een houten kont en zere rug verder, kwamen we aan bij het park. Dit ritje had ons welgeteld €1 gekost, dus het was de moeite haha.
Het goot en dus besloten we eerst even te lunchen. Na serieus een uur te hebben gewacht, kwam onze rijst met groente curry dan eindelijk. En ja, het was het wachten waard. Dat smaakte goed!
Na het eten konden we dan echt op weg om de enige echte ‘Red Colombus Monkeys’ te spotten. We kregen een gids en paraplu mee en trokken de bossen in. Omdat het overal een waterballet was, moesten we regelmatig door enorme plassen lopen. Na zo’n 5 minuten had dus iedereen al zeiknatte schoenen en sokken.. maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een soort van jungle survival tocht, over sloten, omgevallen boomstammen, modderpoelen springen en prikkende muggen wegslaan. Op een gegeven moment seinde de gids dat we stil moesten zijn en voorzichtig zijn kant op moesten komen. Ineens waren we omringt door slingerende aapjes. We hebben ook een mama met baby op haar rug gezien, heel erg leuk. Nadat we hier uitgekeken waren en de aapjes ook weer ‘doorgeslingerd’ waren, zijn we naar de Mangrove gelopen. Dit was echt prachtig. Het leek net of we zo in een aflevering van Expeditie Robinson waren gestapt. We liepen over een houten brug een grote ronde over het water met rondom ons overal mangrove bomen. De gids gaf wat uitleg en na een paar foto’s gemaakt te hebben, zijn we teruggelopen. Dezelfde rit weer met de dala-dala terug. Ze zaten allemaal zo vol dat we ons moesten opsplitsen. Uiteindelijk zijn we ‘staand’ achter de bestuurder terug gereden. Halverwege de rit kreeg ik een ‘stoel’ aangeboden; een jerrycan inclusief dop die in m’n kont prikte. Verder was het een prima zitje. Het was echt gewoon lachwekkend hoe wij daar als stomme blanken ingepropt zaten..
In het huis is het gezellig met de andere huisgenootjes. We ondernemen regelmatig dingen met z’n allen en dit is altijd erg leuk. Het huis zelf heeft alleen soms wat gebreken.. Afgelopen week hebben we een paar keer zonder water gezeten. De waterpomp is lange tijd geleden gejat en dit is nog steeds niet opgelost. ‘Polle polle’ he.. Ook werken ze hier met ‘prepaid stroom’. Dit moet je net als je mobiel steeds opwaarderen met een code. Dit waren ze alleen even vergeten.. Resultaat: een hele dag zonder stroom.. Maar ook daar is mee te leven. Ik heb ook al gehad dat ik met de shampoo in m’n haar in de douche stond en de stroom er ineens uit knalde.. Ik zag echt geen hand voor ogen meer. Het is dan ineens zo ongelofelijk donker in huis. Gelukkig was daar mijn reddende engel Ruby, die met een zaklamp weer wat licht in de duisternis kwam brengen.
Ach, je maakt hier wat mee.. Maar zoals ze hier zeggen; Hakuna Matata, this is Africa!
Tot blogs weer lieve volgers,
Badaaye!
Hier weer een bladzijde uit mijn ‘Afrikaanse dagboek’. De afgelopen twee weken stonden we nog steeds op de afdeling Kinderchirugie. De dingen die er gebeuren zijn nog steeds hartverscheurend maar nu wel beter te bevatten en begrijpen voor ons. We hebben ons wel goed nuttig kunnen maken tijdens die wondenronde en ook steeds meer de dingen op onze ‘Westerse’ manier kunnen doen.
Helaas is de hoofdzuster 'Nasra', met de noorderzon vertrokken naar een ander ziekenhuis en dus is er nu niemand meer die de verantwoording over de afdeling neemt. Het is dus weer een lekker zooitje ongeregeld. De aanbiedingen voor speelgoed en kleding stroomden in reacties op mijn vorige blog binnen, heel erg lief maar dit gaat nu lastig worden. Doordat er nu niemand meer de leiding neemt, zal dit speelgoed helaas ook niet geheel ten goede komen aan de afdeling. Koffers vol vanuit Nederland zal dan ook nu niet zoveel zin meer hebben..
Zelf hebben we gelukkig nog wel wat dingetjes zoals armbandjes, ballonnen, bellenblaas, stuiterballen enzovoorts. Deze spulletjes zullen we ook zeker aan de kinderen geven.
De afgelopen week wilden we ook nog meekijken op de OK. Dit heeft echter wel 3 dagen geduurd. We zaten netjes aangekleed in onze groene scrub met bijpassende crocs te wachten binnen het OK-complex totdat de operaties zouden gaan starten. Na zo’n half uur daar gezeten te hebben, facebook had ik ondertussen al 100000x bekeken van boven naar beneden en weer terug.., werd er aan ons gevraagd waar we op aan het wachten waren. Wij zeiden dat we aan het wachten waren tot de operaties zouden beginnen. Begint de beste man te lachen en verteld ons doodleuk dat er vandaag geen operaties zijn want er is geen zuurstof voor de patiënten. Hierop begonnen wij te lachen en dachten dat hij ons in de maling nam. Dit was niet het geval, hij meende dit bloedserieus. Geen zuurstof dus vandaag even geen operaties.. Ondanks dat we hier nu al zo’n 7 weken zijn, blijf ik me verbazen over dit soort ‘vreemde’ dingen..
Wel was er ook leuk nieuws op de afdeling. Het jongetje uit mijn vorige blog, die me zo is bijgebleven, kwam nog even terug voor controle. De wond op zijn hoofd was geheel genezen en ook zijn knietjes zagen er heel erg goed uit. Zijn vader wilde ons heel hartelijke bedanken voor de goede zorg en hij vond het heel fijn dat wij dit voor zijn land wilde doen. Hij was heel erg te spreken over ons, dat wij dit niet deden om carrière te maken of veel geld te verdienen, maar puur voor onze medemens. Wij hadden het hart op de goede plek! En met die woorden is hij met zijn zoontje vertrokken. Dat was een erg mooi compliment!
Het weer is momenteel erg wisselvallig omdat we midden in het regenseizoen zitten. Ruby en ik wilden de toeristische route gaan doen maar toen goot het. Gezien het feit dat je hier nooit kunt uitslapen vanwege de hitte, het licht, of de Masai man die het nodig vindt om zijn ringtones om 5.00u even te beluisteren.. zijn Ruby en ik nog maar even terug in bed gekropen. ’s Middags was het wel droog en dus zijn we onze route gestart. Als een echt toerist mét reisgids onder onze armen hebben we door Stone Town alle highlights bekeken. Ja, mam en pap, was die jarenlange culturele opvoeding toch nog ergens goed voor..
Allereerst naar de Slavenmarkt met Anglicaanse kerk. Dit was mooi maar ook best wel heftig om te zien. Vooral het slavenmonument kwam bij mij wel even binnen. Een heel indringend en ergens ook angstaanjagend beeld. Hierna door naar de Hamamni baden. Deze hebben we eigenlijk, door te verdwalen tijdens onze zoektocht, gevonden. Dit was het eerste publieke badhuis in Zanzibar, gebouwd in Perzische stijl. Hier hebben we een kijkje binnen genomen en werden we uitgenodigd door de ‘bewaker’; een klein, Afrikaans mannetje, om te gaan kijken op het dak van de baden. Hier had je een uitzicht over Stone Town. Ineens een heel ander beeld, zo vanaf boven. Hierna zijn we naar de St. Joseph’s kathedraal gelopen. Deze zit diep verstopt in Stone Town en is heel lastig te vinden volgens alle reisgidsen. Wij hebben hem wel gevonden én hoe..
Door weer grandioos te verdwalen in de nauwe straatjes, zijn we ook deze per toeval tegenkomen. Tja, met verdwalen kom je nog is ergens zoals je ziet. Tot slot zijn we nog langs het huis van Freddie Mercury gelopen en hier hebben we natuurlijk ook, als een echte toerist, een foto laten maken van ons.
Ook zijn we naar het ‘Jozani-Chwaka Bay National Park’ geweest met alle huisgenootjes. We zouden met de dala-dala gaan maar eerst moesten we het juiste nummer zoeken. Wanneer je dit vraagt, heeft ineens iedereen dat nummer zogenaamd op z’n busje en willen ze je wel even brengen. Dit was nu ook het geval. Iedereen werd uit de dala-dala gestuurd, alle spullen werden weer van het dak getrokken en wij moesten erin gaan zitten. Hij begon te rijden maar wij waren het nog niet eens over de prijs. De man deed heel vaag en riep steeds iets anders. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit; wij moesten heel veel betalen omdat we zijn dala-dala hadden ‘gehuurd’. Dit was totaal niet waar en wij hadden er ook helemaal niet om gevraagd. Deze man wilde de ‘blanken’ wel even dik laten betalen maar dit pikten we niet. Toen zijn we er snel allemaal uitgesprongen en zijn we opnieuw op zoek gegaan naar de juiste. Uiteindelijk gevonden en na zo’n 2 uur rijden, een houten kont en zere rug verder, kwamen we aan bij het park. Dit ritje had ons welgeteld €1 gekost, dus het was de moeite haha.
Het goot en dus besloten we eerst even te lunchen. Na serieus een uur te hebben gewacht, kwam onze rijst met groente curry dan eindelijk. En ja, het was het wachten waard. Dat smaakte goed!
Na het eten konden we dan echt op weg om de enige echte ‘Red Colombus Monkeys’ te spotten. We kregen een gids en paraplu mee en trokken de bossen in. Omdat het overal een waterballet was, moesten we regelmatig door enorme plassen lopen. Na zo’n 5 minuten had dus iedereen al zeiknatte schoenen en sokken.. maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een soort van jungle survival tocht, over sloten, omgevallen boomstammen, modderpoelen springen en prikkende muggen wegslaan. Op een gegeven moment seinde de gids dat we stil moesten zijn en voorzichtig zijn kant op moesten komen. Ineens waren we omringt door slingerende aapjes. We hebben ook een mama met baby op haar rug gezien, heel erg leuk. Nadat we hier uitgekeken waren en de aapjes ook weer ‘doorgeslingerd’ waren, zijn we naar de Mangrove gelopen. Dit was echt prachtig. Het leek net of we zo in een aflevering van Expeditie Robinson waren gestapt. We liepen over een houten brug een grote ronde over het water met rondom ons overal mangrove bomen. De gids gaf wat uitleg en na een paar foto’s gemaakt te hebben, zijn we teruggelopen. Dezelfde rit weer met de dala-dala terug. Ze zaten allemaal zo vol dat we ons moesten opsplitsen. Uiteindelijk zijn we ‘staand’ achter de bestuurder terug gereden. Halverwege de rit kreeg ik een ‘stoel’ aangeboden; een jerrycan inclusief dop die in m’n kont prikte. Verder was het een prima zitje. Het was echt gewoon lachwekkend hoe wij daar als stomme blanken ingepropt zaten..
In het huis is het gezellig met de andere huisgenootjes. We ondernemen regelmatig dingen met z’n allen en dit is altijd erg leuk. Het huis zelf heeft alleen soms wat gebreken.. Afgelopen week hebben we een paar keer zonder water gezeten. De waterpomp is lange tijd geleden gejat en dit is nog steeds niet opgelost. ‘Polle polle’ he.. Ook werken ze hier met ‘prepaid stroom’. Dit moet je net als je mobiel steeds opwaarderen met een code. Dit waren ze alleen even vergeten.. Resultaat: een hele dag zonder stroom.. Maar ook daar is mee te leven. Ik heb ook al gehad dat ik met de shampoo in m’n haar in de douche stond en de stroom er ineens uit knalde.. Ik zag echt geen hand voor ogen meer. Het is dan ineens zo ongelofelijk donker in huis. Gelukkig was daar mijn reddende engel Ruby, die met een zaklamp weer wat licht in de duisternis kwam brengen.
Ach, je maakt hier wat mee.. Maar zoals ze hier zeggen; Hakuna Matata, this is Africa!
Tot blogs weer lieve volgers,
Badaaye!
-
03 April 2014 - 13:34
Mama Yolanda:
Lieve Janouk,
Ik lees in dit blog cultuur en nog meer cultuur en zie je in gedachten wandelend met je reisgids onder je arm door Stonetown gaan. Wat heerlijk dat deze kant van onze opvoeding zich nu de moeite waard loont. En dat alle keren dat we jullie van de camping of het strand meenamen naar zo 'n beetje alle mooie Europese steden, zich nu zelfstandig voortzet. Mijn dag kan niet meer stuk vandaag! En dat verdwalen... Dat nemen we maar voor lief, ondanks de uitgebreide kaart in je tas en reisgids. -
03 April 2014 - 13:52
Mama Yolanda :
Deel 2
Er is iets niet helemaal goed gegaan bij het plaatsen van mijn reactie. De helft is verdwenen, daarom hier deel 2:
Na al jullie culturele uitstapjes kunnen wij dus straks volleerde gidsen verwachten, die alle highlights van Zanzibar aan ons kunnen showen voor de beste prijs en met een onderhandelsgeest als we een dalla dalla nodig hebben. TOP, een betere vakantiebegeleiding kunnen we ons niet wensen toch?
Mooi die foto's van het National apenpark. Zie jullie trouwens al gaan met paraplu en spetterend door de diepe plassen. Wellicht waren kaplaarzen ook nog een idee geweest voor het noodpakket van je tante...
Over de slavenmarkt had ik al gelezen in de reisgids. De kolonisten hebben erg huisgehouden op Zanzibar en vele mensen weggehaald van huis en haard om te verschepen naar Europa. Het beeld op de foto geeft de harde waarheid goed weer.
Fijn dat het jongetje door jullie goede verzorging er weer bovenop gekomen is en dat zijn vader dat kenbaar wilde maken. Dat zijn momenten met een gouden randje voor jullie, nodig in zo'n heftige omgeving, als waarin jullie zitten. En al kun je dan de organisatie niet veranderen in je eentje, ook de kleinere doelen zijn mooi om voor te gaan; genezen knieën, een lach van een kind of de bewustwording van een medewerker, dat zaken ook anders kunnen. Wel jammer dat mensen met vernieuwingen altijd als bedreigend ervaren worden en daarom dan maar de laan uitgestuurd worden...
Hier gaat alles z'n gangetje. Geen sprake van polle polle, maar gewoon hard werken. Prachtig mooi lenteweer en alles staat in volle bloei. De juiste maand op de kalender hangt nu voor: APRIL, en daarmee komt onze reis nu echt in beeld. We krijgen eer steeds meer zin in. Jullie gaan eerst nog het mooiste restaurant ter wereld voorproeven; kijk maar of je een grote tafel voor 9 personen kunt reserveren. Want met zo'n uitzicht wil ik ook wel aan tafel -
03 April 2014 - 21:29
Papa Ulli:
Hallo Janouk,
Mooi om te lezen dat jullie op de Kinderafdeeling zo goed werk hebben verricht . het was wel een heftig verhaal over de kinderafdeeling. Ik ga het weekend van de 12. naar Oma en Anette , dan zaal ik de
r
eisverslagen vertalen. de kaart is goed bij Oma aangekomen, hiervoor hartelijk dank uit Dld .Anette zal verstelt staan over de Kinderzorg. Het was een erg aan grijpend verhaal van het jongetje , maar leuk dat de vader nog langs gekomen is , zo krijg je toch respons voor je goede zorg en weet je waar je het voor doet.Maar luek dat naar een week hart werken nog altijd is moois te ontdeken valt. je toch wel een foto voor mij van freddies huis? Zo zie je maar dat al de vakantie excursies en uitstappjes niet voor niets geweest zijn, alleen in Africa kan niet elke gids vertrouwen.Maaar tot nu toe ben je nog overal gekomen. ( PS ik heb kaarten voor de Stones met Joris). verder is het hier ook een beetje warm , gewoon lenteweer , geen verglijk met zanzibar.Doe rustig aan en tot gaauw XXXXX pap Ulli -
04 April 2014 - 09:52
Fam Van Ginderen:
Hallo Janouk,
Zo te lezen erg bijzonder allemaal.
Je bent al een heel eindje op weg.
Groetjes fam van Ginderen -
04 April 2014 - 12:06
Janica :
Hallo lieverd,
Dit verslag heb ik weer met plezier en blijdschap gelezen .... ik begrijp dat jullie erg naar onze komst uitkijken en ons in 2 dagen in Stonetown alles willen laten zien dat er toe doet!!
Het is zo fijn te merken dat jullie blij zijn dat we komen en dat jullie sit ook zo goed willen voorbereiden ...
Heerlijk om te weten dat de gidsen al klaar staan voor ons, hoewel .... het baart me wel zorgen dat jullie zo weinig richtingsgevoel hebben .... ben mijn nieuwe allstars al aan het inlopen in het Parkhuis want ik vrees toch dat de toeristische route over Zanzibar onder jullie leiding wel eens het gevoel van de vierdaagse van Nijmegen kan oproepen ....
Maar goed we zeuren niet .... want na deze twee dagen mogen we 4 dagen chillen op het paradijselijke strand waarbij de blaren kunnen indrogen en de voetjes kunnen bijkomen.
En dan de safari .... die brengen we grotendeels zittend door in de jeep .... dus moet de komende weken nog ergens tijd vrij gemaakt worden om zitvlees te creëren om in dat gebied de problemen voor te zijn.
Dus ik ga de komende weken op de stoel met mijn nieuwe schoenen aan ..... als de Nederlandse zon daar bij zou willen ondersteunen dan kan ik in de tuin misschien ook nog een beetje een kleurtje opdoen ...... zodat we er daar in Afrika iets minder als toerist uitzien, hahahahaha.
Jullie zien er op de foto 's al lekker verkleurd uit! Dat jullie genieten straalt van alle foto's af!
Het aftellen wat Romée elke dag doet begint bij mij nu ook de vakantiekriebels te veroorzaken .... tel de werkdagen af, wat tot jaloezie zorgt bij mijn collega's. Zij volgen jullie blogs en zien de mooie foto 's en sommigen zouden best mee willen. We vinden het jammer voor jullie dat het soms zo ontzettend regent maar alles wat nu valt kan niet meer vallen als wij er zijn!!!En tenslotte zijn jullie daar véééél langer dan wij ....
Geniet nog maar lekker, dikke kus Ruby's mamsie
-
04 April 2014 - 14:59
Monique:
Hallo Janouk,
Weer een week en een blog verder. Ook nu weer nieuwe belevenissen van allerhande soort.
Wat leuk dat die papa jullie zo kwam bedanken. Misschien is er dan toch nog hoop dat er over een paar decenia meer aandacht is voor de geestelijke zorg van de patiëntjes. Dat de aanwezigheid van papa's en mama's alleen al voldoende is om een gedeelte van de ellende van die kleintjes weg te nemen. En aangezien het knulletje zo in je hoofd was blijven hangen is het ook heel fijn dat je nu hebt gezien dat het weer een heel stuk beter met hem gaat.
Ken je trouwens die mop van die operatie op Zanzibar? ... Die ging niet door!
(deze hoort in het rijtje van de trein, de boot, de... Ach, je kent ze wel!)
Dus jullie op toeristische culturele tocht met zijn tweeën... Alvast de boel verkennen voor de rest van de familie... Dan weet je waar je alles kunt vinden... Ja, gevonden hebben jullie het, maar misschien de volgende keer een stukje krijt meenemen om de route te markeren? Ik vrees nl dat het de volgende keer net zo een zoektocht gaat worden! Janouk ik denk dat je de "Loesje-spreuk: Ga je mee verdwalen, ik weet de weg" in praktijk gaat brengen. :-)
Maar het klinkt allemaal weer erg goed hoor. En dat slaven-monument maakt op de foto al indruk. Ik kan me indenken dat dat live helemaal het geval is.
Leuk dat jullie op zijn tijd ook met zijn allen van alles ondernemen. Ik zie jullie al helemaal bezig met die dala-dala. Die gozer denken dat ie het voor elkaar had om die stomme blanke toeristen een poot uit te draaien. Haha, ECHT niet dus!!
Wat is er overigens rood aan die aapjes? Op de foto zie ik een mooi grijs aapje. Zat ie trouwens stil of ben je een natuurtalent gebleken bij de verkorte schriftelijke cursus "Het fotograferen van bewegende objecten"? En las ik nu goed dat je maar een páár foto's van de mangrove bomen hebt genomen? Janouk, ben jij nu een volle nicht van mij!?!?!?!
Maar alle gekheid op een stokje, je mag het allemaal toch maar mooi zien en meemaken!
Dan neem je een koude douche in het pikkedonker graag op de koop toe. En er mogen dan wel geen kaplaarzen in het noodpakket gezeten hebben, een paar reservebatterijen voor je zaklamp was dan weer wel voor gezorgd.
Lieve Janouk, een heel fijn weekend. Wat staat er ook al weer op het programma, zwemmen met wilde dolfijnen? Zucht, geweldig! Geniet er van! Wie weet tot skypes zondag met de verjaardag van je neef Jens.
Voor volgende week veel plezier maar ook sterkte voor wat je allemaal weer gaat zien en meemaken. Maar als ik het zo lees doen jullie het daar hartstikke goed. Als je al complimenten krijgt van ouders... Jullie mogen trots op jezelf zijn. Ik ben het in ieder geval!
Dikke kus,
Monique XXX
-
05 April 2014 - 16:22
Oma:
Lieve Janouk,
Vanuit het zonnige R.daal weer een schrijfje.
Het gaat goed met jullie ,we slurpen de blog van het begin tot het eind op.
Hier niet zoveel nieuws.Opa is frietjes aan het voorbakken want Marijn en Jelle komen een vette hap eten. Gezellig.
Opa is weer rustig in de tuin begonnen.Hij doet het nog doseren wat nog nodig is.Je kent hem hij kan moeilijk stil zitten.Afgelopen Donderdag is hij op controle geweest en alles was oke.
Zo dat was het weer zo n beetje, dikke kus van je oma en opa -
06 April 2014 - 12:41
Petra:
Hoi meisje,
wat een uitgebreid verslag weer. Knap zoals je je staande houdt daar in Afrika!
We leven met je mee, geniet er nog van en wij wachten in spanning op je volgende blz.
groetjes Petra van As en de rest van de familie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
